Posts
ေရွာ့ပင္ခရီး၊ ဖိနပ္ပ်ံ ႏွင့္ အတိတ္ေမ့သြားေသာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး
ဧရာဝတီသတင္းဌာနမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။Wednesday, 14 October 2009 18:51 ရန္ကုန္သားတာေတ
ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ခ်င္းမုိင္ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ေရာက္ရိွေနၾကသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၊ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္၊ သားသမီးမ်ား ႏွင့္ ေျမးျဖစ္သူ ဖုိးေလာက္လန္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ဆရာမ်ားက သူတုိ႔ကုိ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္က သိမ္းပုိက္ႏုိင္ခ့ဲသည့္ ခ်င္းမုိင္ ေခၚ ဇင္းမယ္တြင္ ေအာင္ေျမနင္းျခင္းျဖင့္ ယၾတာေခ်ရန္ တညီတညြတ္တည္း ညႊန္ၾကားၾကသျဖင့္ ဤသုိ႔ တၿပဳံတမႀကီး ေရာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မိသားစု တခုလုံး ခ်င္းမုိင္၏ အထင္ကရ ေနရာတခုျဖစ္သည့္ ဒိြဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ေပၚဘုရား ေျခရင္းသုိ႔ သြားၾကသည္။ ေတာင္ေျခရိွ အမွတ္တရပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္တန္းတြင္ ေရွာ့ပင္ ထြက္ၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကေသာ ေျမးေတာ္ ႏွင့္ သမီးေတာ္မ်ားကုိ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က လုိအပ္သည္မ်ား ညႊန္ၾကားလ်က္ရိွသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ဟ့ဲ ေကာင္မ … ၊ ႀကိဳက္တာေတြ႔ရင္ ျမန္ျမန္ယူ။ ပုိက္ဆံေတာ့ ေပးေနာ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလုိ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ဆုိင္ထဲက ထြက္မသြားနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က လုိက္ေတာင္းမွ ငါတုိ႔ အရွက္ကဲြေနဦးမယ္။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ပစၥည္းေတြကလည္း အေပါစားေတြခ်ည္းပဲ။ ေစ်းႀကီးတာလည္း မရိွပါလား။ ဟြန္႔ … … ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ဒီေစ်းသည္ေတြကလည္း ျမန္မာလုိမတတ္ ဘာမတတ္နဲ႔၊ သင္ထားတာ မဟုတ္ဘူုး … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ေဘ့စ္ေဘာရုိက္တံ ဒီမွာ ဘာေၾကာင့္ မေရာင္းတာလဲ။ ခက္တာပဲ … ။
ေျမးႏွင့္သမီးမ်ား တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနစဥ္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ေဗဒင္ဆရာတုိ႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားအေၾကာင္းသာ စဥ္းစားေနသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ငါ့ေဗဒင္ဆရာေတြ အေျပာအရဆုိရင္ ဒီလမ္းခရီးက အစစ အရာရာ အဆင္ေျပမယ္ တ့ဲ ကိြဳင္ကိြဳင္ေရ …။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ႐ႉး … … ၊ တုိးတုိးေျပာပါရွင္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြ သိပ္မ်ားတယ္ တ့ဲ၊ ဘုရားဖူးေတြထဲမွာလည္း ျမန္မာေတြ ပါႏုိင္တယ္ေနာ္။ က်မတုိ႔လာတာ သိသြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ေၾသာ္ … ကိြဳင္ကိြဳင္ကလည္း ဘာကုိ စုိးရိမ္ေနတာလဲ။ ငါေၾကာက္တ့ဲလူ ကမၻာေပၚမွာ မေမြးေသးပါဘူးကြ။ ငါတုိ႔လာတာလည္း ဘယ္သူမွ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။
ထုိသုိ႔ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ယူဆေနေသာ္လည္း သူ၏ ခရီးစဥ္သတင္းကုိ အတိအက် သိထားသည့္ ဘေလာ္ဂါ မုိးသီးဇူလုိင္ ႏွင့္ ဆႏၵျပသူတခ်ဳိ႕က ေတာင္ေျခ တေနရာတြင္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကသည္။ အနီးတြင္ သတင္းသမားတခ်ဳိ႕လည္း ရိွေနသည္။
သတင္းသမားမ်ားၾကားထဲတြင္ ရန္ကုန္အေျခစုိက္ အသံတိတ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူကုိလည္း ေတြ႔ရသည္။ သူက က်ပ္ ၅၀၀၀ ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴကုိ အထူးႀကိဳဆုိေၾကာင္း သူ႔ဂ်ာနယ္တြင္ ေရးသားလုိက္ရသျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အထိ ပီတိျဖစ္ေနသည္။ ယခုလည္း ထူးျခားေသာ အယ္ဒီတာ့ အာေဘာ္မ်ား ေရးသားႏုိင္ေရးအတြက္ ဆႏၵျပသူမ်ား၊ သတင္းသမားမ်ားၾကားတြင္ စနည္းနာေနျခင္းျဖစ္သည္။
မၾကာမီ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးတုိ႔မိသားစု ႏွင့္ ဆႏၵျပရန္ ေစာင့္ေနသူမ်ား ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ၾကေလသည္။ ဆႏၵျပသူမ်ားက လက္သီးလက္ေမာင္းမ်ား ဆန္႔တန္းၿပီး တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္၊ ကန္႔ကြက္ၾကရာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးတုိ႔ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဟုိက္ … ျမန္မာျပည္သားေတြကြ၊ ဒုကၡပဲ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ေအာင္မယ္ေလးေတာ္၊ ဒီတခါေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးနည္းပါေပါ့လား။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေဖေဖ … ၊ ေမေမ … လုပ္ပါဦး။ သမီးတုိ႔ကုိ ေအာ္ေနၾကၿပီ၊ ေအာ္ေနၾကၿပီ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ အေဖႀကီး … စစ္သားေတြကုိ ေခၚၿပီး ပစ္ခုိင္းလုိက္ေလ … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ မေၾကာက္စမ္းပါနဲ႔ မာမီရယ္၊ ဒီလူေတြက ေလသမားေတြပါ … ။ ေတာက္ … … လက္ထဲမွာ ေဘ့စ္ေဘာရုိက္တံ ရိွလုိ႔ကေတာ့ ဒီလူေတြ နာၿပီသာမွတ္ … ။
ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ေနသူမ်ားကလည္း "လူသတ္သမား အလုိမရိွ … ၊ အာဏာရွင္ အလုိမရိွ … " စသည္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ ၎တုိ႔ထဲမွ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္သည့္ မုိးသီးဇူလုိင္က သူ၏ ဖိနပ္ကုိ ခြ်တ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဖိနပ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ သူ၏ ညာဘက္လက္သုိ႔ အတြင္းအားမ်ား စုစည္းလုိက္ၿပီး ဖိနပ္ကုိ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးထံ ပစ္လုိက္ေလသည္။ သူက ဤဆႏၵျပပဲြအတြက္ ထူထဲ ေလးလံသည့္ ႐ႉးဖိနပ္တရံကုိ ကုန္တုိက္တကာ လွည့္လည္ရွာေဖြၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ ၀ယ္ယူခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
၇ ရက္ၾကာ အခ်ိန္ယူ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူထားရသည့္ သူ၏ ဖိနပ္က ၁ စကၠန္႔လွ်င္ ၇ မုိင္ႏႈန္းျဖင့္ ပ်ံသန္းသြားသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ ေခါင္းကုိ တည့္တည့္ ထိမွန္ေလသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားသည္။ မုိးသီးဇူလုိင္ ၿပဳံးလုိက္သည္။
မုိးသီးဇူလုိင္။ ။ ကဲ … ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ျပန္ၾကမယ္ … ။ တုိ႔ရဲ႕ ဆႏၵျပပဲြ ေအာင္ျမင္တယ္။ ရဲေတြ မလာခင္ ငါတုိ႔ ဒီေနရာကေန ခြာမွ ျဖစ္မယ္။ တနာရီအတြင္း စုရရပ္မွာ ျပန္ဆုံမယ္။ ဒီပဲြကုိ လာၾကတ့ဲ သတင္းေထာက္ေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ထုိသုိ႔ အမိန္႔ေပးၿပီး လူစုခဲြလုိက္ၾကသည္။ မုိးသီးဇူလုိင္က ဆႏၵျပပဲြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးသားရန္ အင္တာနက္ကေဖးတခုသုိ႔ သြားသည္။ "ဆႏၵျပပဲြ ေအာင္ျမင္တယ္။ မိမိဘက္မွ အက်အဆံုး မရိွပါ။ လူနည္းေသာ္လည္း ညီညီညာညာ တိုက္ပြဲ၀င္ႏုိင္သျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္ ႀကီးလွပါတယ္" ဟု သူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးသားရန္ စိတ္ကူးထဲတြင္ စာစီသြားသည္။
ရန္ကုန္အေျခစုိက္ အသံတိတ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူကလည္း ဤျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္႔အလြန္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္တြင္ ေရးခုိင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ "႐ုိင္းစုိင္းေသာ ႏုိင္ငံတခုမွ လာသည့္ ဖိနပ္ပ်ံဗ်ဴဟာကုိ ဆန္႔က်င္ၾက" ဟု ေခါင္းစဥ္ေပးသင့္သည္ဟုလည္း ေတြးလုိက္သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဖိနပ္ထိထားေသာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေဘးတြင္ မိသားစုက ပ်ာယာခပ္ေနသည္။ ဒဏ္ရာမွ ေသြးထြက္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း အာလူးသီးအလတ္စားအရြယ္ ဘုႀကီး ထြက္လာသည္။ ကြမ္းတရာညက္ခန္႔အၾကာတြင္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး မ်က္လုံး တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာသည္။ ေတြေ၀ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အားလုံးကုိ ၾကည့္ေနသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ေဟာ … ေမာင္ေတာ္ … သတိရလာၿပီ၊ သတိရလာၿပီ … ။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေအာင္မယ္ေလး … ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေဖေဖရယ္ … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ အဘုိး၊ အဘုိး … ဘယ္နား နာသြားေသးလဲဟင္။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ေၾသာ္ … ဖုိးေလာက္လန္းရယ္၊ ဘယ္နား နာရမွာလဲဟ့ဲ … ၊ နားထင္မွာ ဘုထြက္ေနတာ နင္ မေတြ႔ဘူးလား … ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က သူတုိ႔အားလုံးကုိ မာန္မဲလုိက္သျဖင့္ အသံမ်ား တိတ္သြားသည္။ သူတုိ႔အားလုံး ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကလည္း သူတုိ႔အားလုံးကုိ ၾကည့္ေနသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ မင္း … မင္းတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ငါ့ကုိ ဘာေၾကာင့္ လာၾကည့္ေနၾကတာလဲ၊ ငါကေရာ ဘယ္သူလဲ … ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ အားလုံး အ့ံၾသသြားၾကသည္။ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲသည္မ်ားကုိ ျပန္လည္ ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္ကုိ ခုမွ ေတြ႔ဖူးသည့္အလား စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ကြမ္းတရာညက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က အေျခအေနမွန္ကုိ ရိပ္စားလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်လုိက္ေလသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အီး … ဟီး ဟီး … ၊ ေမာင္ေတာ္ အတိတ္ေမ့သြားၿပီ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ဟင္ … ဘာလုိ႔ငုိတာလဲ။ အတိတ္ေမ့တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ဖုိးေလာက္လန္းတေကာင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ အတိတ္ေမ့တယ္ဆုိတာ အတိတ္ေမ့တာေပါ့ကြ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ဗ်၊ ခ်င္းမုိင္ကုိ မသြားနဲ႔၊ ပတၱရားသြားမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ နား မေထာင္ၾကဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္ၿပီးမွ သြားမယ္ ဆုိတာကုိလည္း လက္မခံဘူး။ ခုေတာ့ ထိၿပီေပါ့၊ ကဲ … ဘုိးဘုိးႀကီး အားကုိးတ့ဲ ေဗဒင္ဆရာေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ။
ဖုိးေလာက္လန္း၏ စကားအဆုံးတြင္ ၀ုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ မီးခုိးလုံးႀကီးထသြားသည္။ မီးခုိးမ်ား စဲသြားေသာအခါ သူတုိ႔၏ ေရွ႕တြင္ တစိမ္းတေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ၾကသည္။ ထုိသူမွာ တျခားမဟုတ္၊ ခ်င္းမုိင္႐ုကၡစိုးႀကီး ျဖစ္သည္။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ဖုိးေလာက္လန္းေရ ဘုိးေတာ္ ၾကြလာၿပီထင္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ နင့္ကုိ ေျပာတာ ေဗဒင္တုိ႔ ဘုိးေတာ္တုိ႔ကုိ ပစ္ထားလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ခုေတာ့ နင္ ယုံၿပီ မဟုတ္လား။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အမုိက္အမဲေလးကုိ ေဗြမယူပါနဲ႔ ဘုိးေတာ္ရယ္ … ။ တပည့္ေတာ္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေဟာ … ေဟာဒီမွာ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းမွာ အာလူးသီးႀကီး ထြက္ၿပီး အတိတ္ေမ့ေနပါတယ္။ ျပန္ၿပီး သတိရလာေအာင္ ဘုိးေတာ္က ကူညီ၊ ေစာင္မ၊ ၾကည့္႐ႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္၊ ကုသေပးေတာ္မူပါဦး။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကူႏုိင္ရင္ ကူပါဦးဗ်။ က်ေနာ္က ကမၻာ့အႀကီးဆုံး ေကာ္ဖီဆုိင္ႀကီးကုိ ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္ဖုိ႔ ျပင္ေနတာ။ က်ေနာ့္ဆုိင္ထက္ႀကီးရင္ အဲဒီဆုိင္ကုိသြားၿပီး ႐ုိက္ခဲြလုိက္မယ္။ ဟဲဟဲ … ဆုိင္ ဖြင့္ၿပီးရင္ ဘုိးေတာ္ ေန႔တုိင္းလာေသာက္ဗ်ာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ … ငါက ဘုိးေတာ္မဟုတ္ဘူးကြ … ။ ဒါေပမယ့္ ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ကြာ။ ေနစမ္းပါဦး၊ ေနစမ္းပါဦး … ၊ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျဖစ္ၾကတာလဲ ေျပာျပပါဦး။
အမွန္တကယ္တြင္မူ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ျဖစ္ရပ္ အစအဆုံးကုိ ျမင္ေတြ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပလုိက္သည္။ အတိတ္ေမ့ေနေသာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး သတိျပန္လည္ေရးအတြက္ ထပ္မံ အကူအညီ ေတာင္းျပန္သည္။ ေျခဦးတည့္ရာ သြားမည့္ ဟန္ျပင္ေနသည့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိလည္း ၀ုိင္း၍ ဆဲြထားရေသးသည္။ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးကုိ လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ေခတၱမွ် စဥ္းစားခန္း ၀င္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူတုိ႔အား အႀကံေကာင္းတခု ေပးလုိက္ေလသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ငါၾကည့္ဖူးတ့ဲ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာေတာ့ အတိတ္ေမ့တ့ဲသူဆုိတာ ေခါင္းမွာ တခုခုနဲ႔ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ထိခုိက္သြားတ့ဲအခါ ျပန္ၿပီး သတိရလာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ … ဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ ေခါင္းကုိလည္း ခပ္နာနာေလး ႏွက္လုိက္ရင္ အားလုံးကုိ သတိျပန္ရလာႏုိင္တယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလုိမ်ဳိးေပါ့ကြာ။ ဘယ္လုိလဲ၊ စမ္းၾကည့္ၾကမလား။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ဘုိးေတာ္ရယ္၊ အဲ … ႐ုကၡစိုးႀကီးရယ္။ က်ေနာ္ ကုိင္လုိက္ပါ့မယ္။ အေတာ္ပဲ လက္စြမ္းျပခ်င္ေနတာနဲ႔။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ဟ့ဲ … ဟ့ဲ … ဟ့ဲေကာင္ေလး … ၊ ေနစမ္းပါဦးဟယ္။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေဟ့ … ေဟ့ … ဖုိးေလာက္လန္း မလုပ္နဲ႔ … မလုပ္လုိက္နဲ႔ … ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ သားေရ … မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ သတိထားေနာ္ … ။
ဖုိးေလာက္လန္းကုိ ၀ုိင္း၀န္း တားျမစ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကေသာ္လည္း ေနာက္ၾကသြားေလၿပီ။ ဖုိးေလာက္လန္းက ဟုိဟုိ ဒီဒီ ၾကည့္ၿပီး အနားတြင္ ေတြ႔ရေသာ တုတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ ေခါင္းကုိ ခပ္ဆဆေလး ႏွက္လုိက္ေလသည္။
ဖုိးေလာက္လန္း၏ တုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ဒုတိယအခ်ီ ေမွာက္သြားေလသည္။ ေခါင္းတြင္လည္း ဒုတိယေျမာက္ အာလူးသီးတလုံး တျဖည္းျဖည္း ထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
႐ုပ္ရွင္ထဲက က့ဲသုိ႔ အတိတ္ေမ့သည့္ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားျခင္း ရိွမရိွကုိ သိႏုိင္ရန္ သူတုိ႔ အားလုံး ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ဒုတိယအႀကိမ္ သတိျပန္ရလာသည္အထိ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကရေလသည္။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပး ေဝဖန္ၾကေသာ ပရိသတ္ကို ေလးစားလ်က္ … ။
မိသားစု တခုလုံး ခ်င္းမုိင္၏ အထင္ကရ ေနရာတခုျဖစ္သည့္ ဒိြဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ေပၚဘုရား ေျခရင္းသုိ႔ သြားၾကသည္။ ေတာင္ေျခရိွ အမွတ္တရပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္တန္းတြင္ ေရွာ့ပင္ ထြက္ၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနၾကေသာ ေျမးေတာ္ ႏွင့္ သမီးေတာ္မ်ားကုိ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က လုိအပ္သည္မ်ား ညႊန္ၾကားလ်က္ရိွသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ဟ့ဲ ေကာင္မ … ၊ ႀကိဳက္တာေတြ႔ရင္ ျမန္ျမန္ယူ။ ပုိက္ဆံေတာ့ ေပးေနာ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလုိ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ဆုိင္ထဲက ထြက္မသြားနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က လုိက္ေတာင္းမွ ငါတုိ႔ အရွက္ကဲြေနဦးမယ္။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ပစၥည္းေတြကလည္း အေပါစားေတြခ်ည္းပဲ။ ေစ်းႀကီးတာလည္း မရိွပါလား။ ဟြန္႔ … … ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ဒီေစ်းသည္ေတြကလည္း ျမန္မာလုိမတတ္ ဘာမတတ္နဲ႔၊ သင္ထားတာ မဟုတ္ဘူုး … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ေဘ့စ္ေဘာရုိက္တံ ဒီမွာ ဘာေၾကာင့္ မေရာင္းတာလဲ။ ခက္တာပဲ … ။
ေျမးႏွင့္သမီးမ်ား တေယာက္တေပါက္ ေျပာေနစဥ္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ေဗဒင္ဆရာတုိ႔၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားအေၾကာင္းသာ စဥ္းစားေနသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ငါ့ေဗဒင္ဆရာေတြ အေျပာအရဆုိရင္ ဒီလမ္းခရီးက အစစ အရာရာ အဆင္ေျပမယ္ တ့ဲ ကိြဳင္ကိြဳင္ေရ …။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ႐ႉး … … ၊ တုိးတုိးေျပာပါရွင္။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြ သိပ္မ်ားတယ္ တ့ဲ၊ ဘုရားဖူးေတြထဲမွာလည္း ျမန္မာေတြ ပါႏုိင္တယ္ေနာ္။ က်မတုိ႔လာတာ သိသြားရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ေၾသာ္ … ကိြဳင္ကိြဳင္ကလည္း ဘာကုိ စုိးရိမ္ေနတာလဲ။ ငါေၾကာက္တ့ဲလူ ကမၻာေပၚမွာ မေမြးေသးပါဘူးကြ။ ငါတုိ႔လာတာလည္း ဘယ္သူမွ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။
ထုိသုိ႔ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ယူဆေနေသာ္လည္း သူ၏ ခရီးစဥ္သတင္းကုိ အတိအက် သိထားသည့္ ဘေလာ္ဂါ မုိးသီးဇူလုိင္ ႏွင့္ ဆႏၵျပသူတခ်ဳိ႕က ေတာင္ေျခ တေနရာတြင္ ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကသည္။ အနီးတြင္ သတင္းသမားတခ်ဳိ႕လည္း ရိွေနသည္။
သတင္းသမားမ်ားၾကားထဲတြင္ ရန္ကုန္အေျခစုိက္ အသံတိတ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူကုိလည္း ေတြ႔ရသည္။ သူက က်ပ္ ၅၀၀၀ ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴကုိ အထူးႀကိဳဆုိေၾကာင္း သူ႔ဂ်ာနယ္တြင္ ေရးသားလုိက္ရသျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အထိ ပီတိျဖစ္ေနသည္။ ယခုလည္း ထူးျခားေသာ အယ္ဒီတာ့ အာေဘာ္မ်ား ေရးသားႏုိင္ေရးအတြက္ ဆႏၵျပသူမ်ား၊ သတင္းသမားမ်ားၾကားတြင္ စနည္းနာေနျခင္းျဖစ္သည္။
မၾကာမီ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးတုိ႔မိသားစု ႏွင့္ ဆႏၵျပရန္ ေစာင့္ေနသူမ်ား ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ၾကေလသည္။ ဆႏၵျပသူမ်ားက လက္သီးလက္ေမာင္းမ်ား ဆန္႔တန္းၿပီး တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္၊ ကန္႔ကြက္ၾကရာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးတုိ႔ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဟုိက္ … ျမန္မာျပည္သားေတြကြ၊ ဒုကၡပဲ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ေအာင္မယ္ေလးေတာ္၊ ဒီတခါေတာ့ ကုိယ္က်ဳိးနည္းပါေပါ့လား။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေဖေဖ … ၊ ေမေမ … လုပ္ပါဦး။ သမီးတုိ႔ကုိ ေအာ္ေနၾကၿပီ၊ ေအာ္ေနၾကၿပီ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ အေဖႀကီး … စစ္သားေတြကုိ ေခၚၿပီး ပစ္ခုိင္းလုိက္ေလ … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ မေၾကာက္စမ္းပါနဲ႔ မာမီရယ္၊ ဒီလူေတြက ေလသမားေတြပါ … ။ ေတာက္ … … လက္ထဲမွာ ေဘ့စ္ေဘာရုိက္တံ ရိွလုိ႔ကေတာ့ ဒီလူေတြ နာၿပီသာမွတ္ … ။
ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ေနသူမ်ားကလည္း "လူသတ္သမား အလုိမရိွ … ၊ အာဏာရွင္ အလုိမရိွ … " စသည္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည္။ ၎တုိ႔ထဲမွ ဦးေဆာင္သူ ျဖစ္သည့္ မုိးသီးဇူလုိင္က သူ၏ ဖိနပ္ကုိ ခြ်တ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဖိနပ္ကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ သူ၏ ညာဘက္လက္သုိ႔ အတြင္းအားမ်ား စုစည္းလုိက္ၿပီး ဖိနပ္ကုိ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးထံ ပစ္လုိက္ေလသည္။ သူက ဤဆႏၵျပပဲြအတြက္ ထူထဲ ေလးလံသည့္ ႐ႉးဖိနပ္တရံကုိ ကုန္တုိက္တကာ လွည့္လည္ရွာေဖြၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ ၀ယ္ယူခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။
၇ ရက္ၾကာ အခ်ိန္ယူ ရွာေဖြ ၀ယ္ယူထားရသည့္ သူ၏ ဖိနပ္က ၁ စကၠန္႔လွ်င္ ၇ မုိင္ႏႈန္းျဖင့္ ပ်ံသန္းသြားသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ ေခါင္းကုိ တည့္တည့္ ထိမွန္ေလသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြားသည္။ မုိးသီးဇူလုိင္ ၿပဳံးလုိက္သည္။
မုိးသီးဇူလုိင္။ ။ ကဲ … ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ျပန္ၾကမယ္ … ။ တုိ႔ရဲ႕ ဆႏၵျပပဲြ ေအာင္ျမင္တယ္။ ရဲေတြ မလာခင္ ငါတုိ႔ ဒီေနရာကေန ခြာမွ ျဖစ္မယ္။ တနာရီအတြင္း စုရရပ္မွာ ျပန္ဆုံမယ္။ ဒီပဲြကုိ လာၾကတ့ဲ သတင္းေထာက္ေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ထုိသုိ႔ အမိန္႔ေပးၿပီး လူစုခဲြလုိက္ၾကသည္။ မုိးသီးဇူလုိင္က ဆႏၵျပပဲြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးသားရန္ အင္တာနက္ကေဖးတခုသုိ႔ သြားသည္။ "ဆႏၵျပပဲြ ေအာင္ျမင္တယ္။ မိမိဘက္မွ အက်အဆံုး မရိွပါ။ လူနည္းေသာ္လည္း ညီညီညာညာ တိုက္ပြဲ၀င္ႏုိင္သျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္ ႀကီးလွပါတယ္" ဟု သူ၏ ဘေလာ့ဂ္တြင္ ေရးသားရန္ စိတ္ကူးထဲတြင္ စာစီသြားသည္။
ရန္ကုန္အေျခစုိက္ အသံတိတ္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေ၀သူကလည္း ဤျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္႔အလြန္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဂ်ာနယ္၏ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္တြင္ ေရးခုိင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ "႐ုိင္းစုိင္းေသာ ႏုိင္ငံတခုမွ လာသည့္ ဖိနပ္ပ်ံဗ်ဴဟာကုိ ဆန္႔က်င္ၾက" ဟု ေခါင္းစဥ္ေပးသင့္သည္ဟုလည္း ေတြးလုိက္သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဖိနပ္ထိထားေသာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက သတိလစ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေဘးတြင္ မိသားစုက ပ်ာယာခပ္ေနသည္။ ဒဏ္ရာမွ ေသြးထြက္ျခင္း မရိွေသာ္လည္း အာလူးသီးအလတ္စားအရြယ္ ဘုႀကီး ထြက္လာသည္။ ကြမ္းတရာညက္ခန္႔အၾကာတြင္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး မ်က္လုံး တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာသည္။ ေတြေ၀ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အားလုံးကုိ ၾကည့္ေနသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ေဟာ … ေမာင္ေတာ္ … သတိရလာၿပီ၊ သတိရလာၿပီ … ။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေအာင္မယ္ေလး … ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေဖေဖရယ္ … ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ အဘုိး၊ အဘုိး … ဘယ္နား နာသြားေသးလဲဟင္။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ေၾသာ္ … ဖုိးေလာက္လန္းရယ္၊ ဘယ္နား နာရမွာလဲဟ့ဲ … ၊ နားထင္မွာ ဘုထြက္ေနတာ နင္ မေတြ႔ဘူးလား … ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က သူတုိ႔အားလုံးကုိ မာန္မဲလုိက္သျဖင့္ အသံမ်ား တိတ္သြားသည္။ သူတုိ႔အားလုံး ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကလည္း သူတုိ႔အားလုံးကုိ ၾကည့္ေနသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ မင္း … မင္းတုိ႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ငါ့ကုိ ဘာေၾကာင့္ လာၾကည့္ေနၾကတာလဲ၊ ငါကေရာ ဘယ္သူလဲ … ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ အားလုံး အ့ံၾသသြားၾကသည္။ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲသည္မ်ားကုိ ျပန္လည္ ရွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္ကုိ ခုမွ ေတြ႔ဖူးသည့္အလား စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ကြမ္းတရာညက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က အေျခအေနမွန္ကုိ ရိပ္စားလုိက္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်လုိက္ေလသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အီး … ဟီး ဟီး … ၊ ေမာင္ေတာ္ အတိတ္ေမ့သြားၿပီ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ဟင္ … ဘာလုိ႔ငုိတာလဲ။ အတိတ္ေမ့တယ္ဆုိတာ ဘာကုိ ေျပာတာလဲ။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ဖုိးေလာက္လန္းတေကာင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ အတိတ္ေမ့တယ္ဆုိတာ အတိတ္ေမ့တာေပါ့ကြ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ဗ်၊ ခ်င္းမုိင္ကုိ မသြားနဲ႔၊ ပတၱရားသြားမယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ နား မေထာင္ၾကဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ေကာ္ဖီဆုိင္ဖြင့္ၿပီးမွ သြားမယ္ ဆုိတာကုိလည္း လက္မခံဘူး။ ခုေတာ့ ထိၿပီေပါ့၊ ကဲ … ဘုိးဘုိးႀကီး အားကုိးတ့ဲ ေဗဒင္ဆရာေတြ၊ ဘုိးေတာ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ။
ဖုိးေလာက္လန္း၏ စကားအဆုံးတြင္ ၀ုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ မီးခုိးလုံးႀကီးထသြားသည္။ မီးခုိးမ်ား စဲသြားေသာအခါ သူတုိ႔၏ ေရွ႕တြင္ တစိမ္းတေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ၾကသည္။ ထုိသူမွာ တျခားမဟုတ္၊ ခ်င္းမုိင္႐ုကၡစိုးႀကီး ျဖစ္သည္။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ ဖုိးေလာက္လန္းေရ ဘုိးေတာ္ ၾကြလာၿပီထင္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ နင့္ကုိ ေျပာတာ ေဗဒင္တုိ႔ ဘုိးေတာ္တုိ႔ကုိ ပစ္ထားလုိ႔ မရဘူးဆုိတာ ခုေတာ့ နင္ ယုံၿပီ မဟုတ္လား။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အမုိက္အမဲေလးကုိ ေဗြမယူပါနဲ႔ ဘုိးေတာ္ရယ္ … ။ တပည့္ေတာ္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေဟာ … ေဟာဒီမွာ ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ ေခါင္းမွာ အာလူးသီးႀကီး ထြက္ၿပီး အတိတ္ေမ့ေနပါတယ္။ ျပန္ၿပီး သတိရလာေအာင္ ဘုိးေတာ္က ကူညီ၊ ေစာင္မ၊ ၾကည့္႐ႈ၊ ေစာင့္ေရွာက္၊ ကုသေပးေတာ္မူပါဦး။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကူႏုိင္ရင္ ကူပါဦးဗ်။ က်ေနာ္က ကမၻာ့အႀကီးဆုံး ေကာ္ဖီဆုိင္ႀကီးကုိ ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္ဖုိ႔ ျပင္ေနတာ။ က်ေနာ့္ဆုိင္ထက္ႀကီးရင္ အဲဒီဆုိင္ကုိသြားၿပီး ႐ုိက္ခဲြလုိက္မယ္။ ဟဲဟဲ … ဆုိင္ ဖြင့္ၿပီးရင္ ဘုိးေတာ္ ေန႔တုိင္းလာေသာက္ဗ်ာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ … ငါက ဘုိးေတာ္မဟုတ္ဘူးကြ … ။ ဒါေပမယ့္ ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ကြာ။ ေနစမ္းပါဦး၊ ေနစမ္းပါဦး … ၊ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျဖစ္ၾကတာလဲ ေျပာျပပါဦး။
အမွန္တကယ္တြင္မူ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ျဖစ္ရပ္ အစအဆုံးကုိ ျမင္ေတြ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေမးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပလုိက္သည္။ အတိတ္ေမ့ေနေသာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး သတိျပန္လည္ေရးအတြက္ ထပ္မံ အကူအညီ ေတာင္းျပန္သည္။ ေျခဦးတည့္ရာ သြားမည့္ ဟန္ျပင္ေနသည့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိလည္း ၀ုိင္း၍ ဆဲြထားရေသးသည္။ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးကုိ လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ေခတၱမွ် စဥ္းစားခန္း ၀င္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူတုိ႔အား အႀကံေကာင္းတခု ေပးလုိက္ေလသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ငါၾကည့္ဖူးတ့ဲ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာေတာ့ အတိတ္ေမ့တ့ဲသူဆုိတာ ေခါင္းမွာ တခုခုနဲ႔ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ထိခုိက္သြားတ့ဲအခါ ျပန္ၿပီး သတိရလာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ … ဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ ေခါင္းကုိလည္း ခပ္နာနာေလး ႏွက္လုိက္ရင္ အားလုံးကုိ သတိျပန္ရလာႏုိင္တယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလုိမ်ဳိးေပါ့ကြာ။ ဘယ္လုိလဲ၊ စမ္းၾကည့္ၾကမလား။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ဘုိးေတာ္ရယ္၊ အဲ … ႐ုကၡစိုးႀကီးရယ္။ က်ေနာ္ ကုိင္လုိက္ပါ့မယ္။ အေတာ္ပဲ လက္စြမ္းျပခ်င္ေနတာနဲ႔။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ဟ့ဲ … ဟ့ဲ … ဟ့ဲေကာင္ေလး … ၊ ေနစမ္းပါဦးဟယ္။
သမီးေတာ္(၁)။ ။ ေဟ့ … ေဟ့ … ဖုိးေလာက္လန္း မလုပ္နဲ႔ … မလုပ္လုိက္နဲ႔ … ။
သမီးေတာ္(၂)။ ။ သားေရ … မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ သတိထားေနာ္ … ။
ဖုိးေလာက္လန္းကုိ ၀ုိင္း၀န္း တားျမစ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကေသာ္လည္း ေနာက္ၾကသြားေလၿပီ။ ဖုိးေလာက္လန္းက ဟုိဟုိ ဒီဒီ ၾကည့္ၿပီး အနားတြင္ ေတြ႔ရေသာ တုတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္ကာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ ေခါင္းကုိ ခပ္ဆဆေလး ႏွက္လုိက္ေလသည္။
ဖုိးေလာက္လန္း၏ တုတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ဒုတိယအခ်ီ ေမွာက္သြားေလသည္။ ေခါင္းတြင္လည္း ဒုတိယေျမာက္ အာလူးသီးတလုံး တျဖည္းျဖည္း ထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။
႐ုပ္ရွင္ထဲက က့ဲသုိ႔ အတိတ္ေမ့သည့္ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားျခင္း ရိွမရိွကုိ သိႏုိင္ရန္ သူတုိ႔ အားလုံး ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ဒုတိယအႀကိမ္ သတိျပန္ရလာသည္အထိ ထုိင္ေစာင့္ေနၾကရေလသည္။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပး ေဝဖန္ၾကေသာ ပရိသတ္ကို ေလးစားလ်က္ … ။
--~--~---------~--~----~------------~-------~--~----~
The information from this group yangonchronicle2010 were allowed to be reposted on the website named http://transparencymyanmar2010.blogspot.com/ upon their request.
-~----------~----~----~----~------~----~------~--~---