Posts
 | yangonchronicle2011 Op-Ed |
၁၂.၉.၂၀၁၂
ေဆာင္းပါးက႑
- စနစ္ကို အျပစ္ဖို႔ျခင္း
*****************************************
ေဆာင္းပါးက႑
စနစ္ကို အျပစ္ဖို႔ျခင္း
ႏိုင္ေမာ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ လူျဖစ္လာကတည္းက လူေတြအမ်ားဆံုး ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားဖူသည္။ ဤကားအျခားမဟုတ္။ “စနစ္ႀကီးကမွ မေကာင္းတာ” ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။ မီးခဏခဏပ်က္ေတာ့လည္း စနစ္မေကာင္းလို႔၊ ေက်ာင္းသားေတြ ပညာအရည္အေသြးနိမ့္က်ေတာ့လည္း စနစ္မ ေကာင္းလို႔၊ စီးပြားေရးမေျပလည္ေတာ့လည္း စနစ္မေကာင္းလို႔ စတဲ့စတဲ့ကိစၥေတြ ေပၚလာတိုင္း ဒီအဆင္မေျပမႈေတြကို စနစ္နဲ႔ သြားခ်ိတ္ၿပီး၊ စနစ္ကို အျပစ္ပံုၾကေလသည္။ ဒီေတာ့ ထိုေနရာမွာ တစ္ခ်က္ စဥ္းစားရန္ရွိသည္မွာ စနစ္မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ကိစၥ။ ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္အရင္က ဘူးမလံုး နားမေထြး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကိုစဥ္းစားရင္ အခုေခတ္ေရာက္မွပဲ အေျဖမွန္ေပၚေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဒီကိစၥကို အၾကာႀကီးစဥ္းစားလာၿပီး ဒီကေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အျမင္ေတြကို စုစည္းတင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုစဥ္းစားရာမွာ က႑အလိုက္စဥ္းစားေပးပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးေတြ၊ အေဖေတြေခတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ သူမ်ားအားမကိုးဘူး ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔ဆိုၿပီး ဦးတည္လုပ္ေဆာင္လာၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ေျပာင္းဖို႔ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးဟုပင္ တင္စားခဲ့ၾကတယ္ေလဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ လူအေၾကာင္း ေပါင္းမွသိဆိုသလို စနစ္အေၾကာင္း ေျပာင္းမွသိရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ကဲမေကာင္းလို႔ ၿဖိဳတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ျပည္သူ ေတြရဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ရျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖ်ား႐ွဴးၿပီးေတာ့ အားႀကီးသူေတြလက္ေအာက္ရသြားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကလည္း ႏိုင္ငံတည္ၿငိမ္ေရးကို ေရွ႕႐ႈျပန္ေလေတာ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ံႈးရျပန္တယ္။ အေျပာင္းအလဲကာလမွာ လူေတြႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အင္အားစုေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္။
ပညာေရးလည္း အားနည္းၾကရတယ္။ ျဖစ္လုိက္တဲ့အေျပာင္းအလဲဟာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို လိုလားတဲ့ လူငယ္ေတြစုစည္းရာ တကၠသီ လာက စၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ခဏခဏ ပိတ္ရျပန္ေလတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ၾကားကာလေတြမွာ ဘဝအေျခအေန ေတြ မ်ိဳးစံုေျပာင္းလဲၿပီး ပညာေရးရဲ႕အႏွစ္ကို အျပည့္အဝ မရရွာၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းကလည္း ထူးဆန္းတယ္ဗ်။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈစေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားဘဝက ျဖစ္တယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေက်ာင္းသားေတြကေန စၾကတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားဆိုတာက လူငယ္ေလဗ်ာ။ လူငယ္ ျဖစ္ေတာ့ ဆန္းသစ္တဲ့အေတြးအေခၚရွိတယ္။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔က ေခတ္ကာလမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥေတြကို ျမင္တယ္။ အေတြးေခၚ လြတ္လပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကာလ အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့သူေတြက ေခတ္လူသားေတြကို ပိတ္ေလွာင္ထားခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္ သူေတြနဲ႔ ေျပာင္းလဲလိုသူေတြၾကားထဲမွာ မတည္မၿငိမ္ေတြ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အာဏာရွင္ေတြက ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းကို ဖိႏွိပ္တယ္။ ခ်ဳပ္ ျခယ္တယ္၊ ကန္႔သတ္မႈေတြလုပ္ၾကတယ္။ ထစ္ခနဲရွိ ေက်ာင္းပိတ္ဖို႔ကိုပဲ စီစဥ္ၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ပညာရပ္ေတြကို ကန္႔သတ္တယ္။ တကၠသိုလ္ဟာ တကၠသိုလ္ဟူ၍ပင္ မမည္ေတာ့ခဲ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကာလမွာ တိုင္းျပည္အတြင္း ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ အစိုးရ ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္ခံရတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာေပေလ့လာေရးကို ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းသင္ရတဲ့ဘဝကို ေရာက္ရ တယ္။ ဒီလိုေက်ာင္းေတြပိတ္တဲ့ ကာလအတြင္းအခိ်ဳ႕ကလည္း မိသားစုအတြက္ ဝမ္းေက်ာင္းသူကေက်ာင္း၊ ဘဝပ်က္ ေတေပသူကေတေပ၊ ေတာခိုတဲ့ သူကေတာခို စသည္အားျဖင့္ ေသာင္ျပင္ထဲလႊတ္လိုက္တယ္ပမာ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔လုပ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ေက်ာင္းသားတပ္ဦးဆိုၿပီး ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းနယ္ျခားမွာ သြားဖြဲ႔တာမ်ိဳး ေတြရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြမွာ အခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲမႈေတြ၊ သတ္ျဖတ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရ တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေျခအေနေတြရဲ႕ မူလဇာစ္ျမစ္ကို လွန္ၾကည့္ေတာ့လဲ သူတို႔ေတြစနစ္ကို အျပစ္ဖို႔တာ မဆန္းဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္ဗ်။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အစိုးဟာ ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္အသြယ္ တျဖည္းျဖည္းျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ဒါေတြဟာ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ျပည္သူေတြဟာ အေကာင္းႀကီးမွတ္ၿပီး ေသြးႀကီးခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီေခတ္ကာမွာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတာေတြ ရွိလာတယ္။ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းေတြကို သင္းသတ္ပစ္တဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ လူမ်ိဳးဘာသာ မခြဲျခား၊ လုပ္ငန္းႀကီးငယ္မခ်န္ကို သိမ္းခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ဆိုရင္ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းေတြဟာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အသက္ပါပဲ။ စီးပြားေရးေကာင္းမြန္မွ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာကို လက္မခံ နားမဝင္ခဲ့ဘဲ အလြဲလမ္းကို လိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္အသြယ္နည္းခဲ့ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းစြာနဲ႔ပဲ အာဏာရွင္အလိုက် ကရရွာတဲ့ဘဝကို ေရာက္ရတယ္။ ပုဂၢလိကကို လုပ္ပိုင္ခြင့္မေပးေတာ့ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္ေပၚတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အစိုးရဟာသူရမယ့္ အခြန္ကိုမရျဖစ္ရတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဝင္ေငြေတြ ဆံု႐ံႈး၊ ဘတ္ဂ်တ္လိုေငြျပ၊ ၿပီးေတာ့ ေငြေဖာင္းပြမႈျဖစ္လာ၊ အဲအေျခအေနမွာ ႀကံရမရတဲ့အဆံုး အျပစ္မဲတဲ့ေငြကို ေငြေၾကးဖ်က္သိမ္းမႈ လုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေငြကိုကိုင္ထားတဲ့ ႐ိုးသားႀကိဳးစားသူေတြရဲ႕ စုေဆာင္းေငြေတြ ဆံုး႐ံႈးရတာေပါ့ဗ်ာ။ လုပ္သင့္တဲ့အရာမလုပ္ဘဲ မလုပ္သင့္တဲ့အရာ လုပ္လိုက္ တယ္။ အဓိကကေတာ့ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးကို မကိုင္တြယ္တတ္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး အစိုးရ႐ံုးဌာနေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ ဝကၤပါထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တရား႐ံုးေတြကို ၾကည့္ျပန္ ေတာ့လည္း ဒီသံသရာထဲက မထြက္ႏိုင္၊ ေငြမ်ားတရားႏိုင္အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ၾကရတယ္။ ျပည္သူေတြမွာလည္း စားဝတ္ေနေရး ဘယ္ေလာက္အထိ က်ပ္တည္းတယ္ဆိုရင္ ယခုလူေတြေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ တစ္ဝိုက္ေလာက္ကဆိုရင္ စက္႐ံုေတြေဖာက္ၿပီး လုတဲ့ အဆင့္ပင္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေဟာ ၈၈ၿပီးျပန္ေတာ့ ငါတို႔ေတြ အာဏာရွင္ေအာက္က လြတ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္တုန္း လူတစ္စုတစ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္တဲ့ေအာက္ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီး ေရာက္ရျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ ဆုလာဒ္ကေတာ့ ေထာင္ေရာက္ရင္ေရာက္ မေရာက္ရင္ ေတာထဲသို႔ ျပည္ပႏိုင္ငံ ေတြကို ေရာက္ၾကရတယ္။ ပညာရွင္အမ်ားစုဆိုရင္ ျပည္ပထြက္တာမ်ားၾကတယ္။ စင္ကာပူမွာၾကည့္ၾကည့္ မေလးရွားၾကည့္ တို႔ျမန္မာေတြရွိေနတာ ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကို အဟုတ္မွတ္၍ ‘ခြင္ေကာင္းတယ္’ ဟူ၍ပင္ ဆိုလာၾကတယ္။ လူႀကီးမ်ားက ေျပာေျပာေနတာ အေကာက္အခြန္တို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔၊ လဝကတို႔မွာ လုပ္ခြင္ေကာင္းတယ္ဟူ၍ပင္ ဆိုၾကသည္။ ႐ိုးသားေသာ လူငယ္ မ်ားကိုဆိုရင္ “မင္းပံုစံနဲ႔ဆိုရင္မျဖစ္ဘူး၊ အစိုးရအလုပ္လုပ္လို႔မရဘူး၊ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္းနဲ႔ မဟန္ပါဘူးကြာ”ဆိုၿပီး ေျပာေနတာကို ၾကားေနရတယ္။ ဒါေတြ ဟာ လူႀကီးေတြက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈကို ကေလးေတြကို အားေပးရာ ေရာက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြား ေရး အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း လူတစ္စုႀကီးပြားေရးကို အားေပးတဲ့ နီးစပ္ရာေျမွာက္စားတဲ့ေခတ္ ေရာက္လာတယ္။ အရည္အ ခ်င္းရွိသူေတြ ေဘးေရာက္ၿပီး ကပ္ေကာင္းသူေတြ ထိပ္ေရာက္တဲ့အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေတြျပန္စဥ္းစားျပန္ေတာ့လဲ လူေတြစနစ္ကို အျပစ္ဖို႔ တယ္ဆိုတာ မဆန္းျပန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး သတင္းဆက္သြယ္ေရးနယ္ပယ္မွာဆိုလည္း ျပည္သူေတြအသိဉာဏ္ကို ဖြင့္ေပးမယ့္ စာေပေရးရာ၊ သတင္း နယ္ပယ္ကိုလည္း စာေပစိစစ္ေရးတံတိုင္းနဲ႔ တားဆီးျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြဆိုရင္ မရွိသေလာက္ရွားတယ္။ ဟိုျဖတ္ဒီျဖတ္ လုပ္ျပန္ေတာ့ စာေပဟာ ဆိုလိုရင္းမေရာက္တာေတြ မျပည့္စံုတာေတြပဲ ရွိျပန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သတင္းသမားေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေန အမွန္ကို ကမာၻကိုတင္ျပဖို႔ရာ မနည္း ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ လုပ္ရရွာတယ္။
ဒီေတာ့ အက်ိဳးရလဒ္က ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြကိုပဲ အက်ပ္အတည္းဆီဆြဲသြင္းရာ ေရာက္ေစတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဆိုလည္း မတရားသင္းေၾကညာတာေတြ ရွိခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာၾကည့္ခ်င္ရင္ ေထာင္ထဲသြား ၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးစကားမေျပာနဲ႔ အစိုးရကို ပုတ္ခတ္ တာမလုပ္နဲ႔ဆို၍ပင္ ငရဲႀကီးမည္ဟုထင္ရေအာင္ပင္ လူႀကီးမ်ားက တားျမစ္တာေတြ ရွိလာတယ္။ ျပည္သူေတြမွာ မိမိတို႔အေပၚ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ ႀကိတ္မွိတ္ေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အာဏာရွင္ကို မလိုလားသည့္အတြက္ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြ လုပ္ျပန္တယ္။ အဆက္အဆံမလုပ္မႈေတြ ရွိလာတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ မရွိသ ေလာက္ ရွားရတယ္။ စီးပြားေရးမွာ ျပည္ပက လာေရာက္လုပ္ကိုင္တာေတြကလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ယွဥ္ရင္ နည္းရတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံျခား တိုက္႐ိုက္ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုတာ မရွိသေလာက္ နည္းရတယ္။ ေငြေၾကးက႑၊ စီးပြားေရးက႑ေတြမွာ တစ္ဆင့္တည္းၿပီးမယ့္အလုပ္ကို ႏွစ္ဆင့္သံုးဆင့္ အဆင့္ဆင့္ပို႔ရတဲ့သေဘာ ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ စီးပြားေရက႑မွာလည္း မူမမွန္မႈေတြနဲ႔ လည္ပတ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနေတြ ရွိလာျပန္ေတာ့လည္း စနစ္ကို အျပစ္တင္တယ္ဆိုတာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ၿပီး ၂၁ရာစုအဝင္ ျမန္မာ့ပညာေရးက႑ကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ျမင္လို႔မေကာင္းတာေတြ ရွိေနျပန္တယ္။ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမေတြက လစာမေလာက္ ပညာေရးမွာလည္း အလြတ္က်က္ အလြတ္ေျဖစနစ္၊ ဒီၾကားထဲ ျပည္တြင္းေရးကို ၾကည့္လွ်င္လည္း ျမန္မာျပည္ေလာက္ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တာၾကာတဲ့ႏိုင္ငံ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အစိုးရေဟာင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးအရေဆြးေႏြးမႈကို လက္မခံဘဲ ျငင္းဆန္လ်က္ရွိေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြၾကားထဲမွာ တို္င္းရင္းသားေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားထဲမွာ သူတို႔ငါတို႔ဆိုၿပီး စိတ္ဝမ္းကြဲခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ဒါေတြျပန္ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း စနစ္ကိုအျပစ္တင္တာ မဆန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ကဲ ဒါေတြကေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀နီးပါး အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕ မူဝါဒအလြဲအမွား၊ ေန႔ျမင္ညေျပာင္း မူဝါဒ ေဆာင္ရြက္မႈေတြေအာက္မွာ ဇာတ္ဆရာလိုက် ေနခဲ့ၿပီးၾကၿပီ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း လူကိုေရာမူကိုပါ အျပစ္ပံုခဲ့ၾကၿပီ။ ဒီလူေတြ၊ မူေတြကို ပံုေဖာ္ထားတဲ့ စနစ္ႀကီးကိုလည္း အျပစ္တင္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္တင္လို႔ ဘာမွထူးမလာမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ခန္းစာရခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟာ အတိတ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေန၍ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ အတိတ္ကို တမ္းတေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မလိုခ်င္တဲ့ အပိတ္ေခတ္ႀကီးလည္း ကုန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စနစ္၏သားေကာင္းမ်ားဘဝမွာ ေနခဲ့တဲ့ ေတြးေခၚျပဳမူပံုေတြကို စြန္႔လႊတ္၍ စနစ္၏ အရွင္သခင္မ်ားအျဖစ္ ေခတ္သစ္ဆီသို႔ သယ္ေဆာင္သြားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။
လက္ရွိတြင္မူ အျဖစ္က မႏွစ္ကနဲ႔ မတူေတာ့ၿပီမို႔ စနစ္ကို အျပစ္ဖို႔႐ံုနဲ႔ပင္ မၿပီးေတာ့ဘဲ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
*****************************************
Google Drive: create, share, and keep all your stuff in one place.
