Posts
 | yangonchronicle2011 Op-Ed |
၄.၁၀.၂၀၁၂
ေဆာင္းပါးက႑
- ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးရဲရဲဖြင့္
*****************************************
ေဆာင္းပါးက႑
ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးရဲရဲဖြင့္
ၿမိဳ႕မသိခၤ
(ေအာက္တိုဘာ ၃ရက္ထုတ္ The Empire Journal အတြဲ (၁) အမွတ္ (၂၉)မွ ထုတ္ယူေဖာ္ျပခ်က္။)
ေလာကမွာ ကေလးသူငယ္တိုင္း လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို အလိုရွိၾကတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို ႏွစ္သက္တတ္ၾကပါတယ္။ အပူအပင္အ ေၾကာင့္အၾကကင္းတဲ့ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုအခြင့္အေရးရတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားရွိသလို မရတဲ့ကေလးသူငယ္မ်ားလည္း ရွိတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာကိုမွ ပံုေသတြက္လု႔ိမရ မ်ဥ္းေၾကာင္းဆြဲဖို႔ မလြယ္။
အခုၾကည့္ေလ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက ကေလးသူငယ္မ်ားနဲ႔ ေက်းလက္ေတာရြာမွာေနတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ အခြင့္အေရးရတာခ်င္း မတူၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္တစ္နံတလ်ားမွာ ၿခံဳငံုၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔ အျခားေဒသက ကေလးသူငယ္ေတြဘဝ မတူၾကျပန္ ဘူး။ လူခ်င္းတူတယ္ အသက္ရွဴပံုခ်င္းမတူဘူးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုဆိုတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒီႏိုင္ငံမွာေန ဒီႏိုင္ငံမိဘႏွစ္ပါးက ေမြးဖြားလာၾကတဲ့ကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးအတူ မခံစားၾကရတာလဲ။ တျခားကေလးေတြ ခံစားခ့ဲ ၾကရင္ တျခားကေလးေတြလည္း ခံစားႏိုင္ရမယ္။ တျခားကေလးေတြရပိုင္ခြင့္ရွိရင္ တျခားကေလးေတြလည္း ရပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလးသူငယ္ မ်ားဆိုင္ရာ တရားဥပေဒအကာအကြယ္ကို ကေလးသူငယ္တိုင္း ရသင့္တယ္။
အခုဆိုရင္ တျခားေသာေဒသက ကေလသူငယ္ေတြ မိခင္ရင္ေငြ႔မွာ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ကေလးသူငယ္ ေတြက ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေတာအႏွံ႔ ေျခဆန္႔ေျပးလႊား ေနရရွာတယ္။ တျခားေသာေဒသက ကေလးသူငယ္ေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေဆာ့ကစားေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်ီးလန္႔စာစား ထိတ္လန္႔ျခင္းမ်ားနဲ႔ ေသာကပင္လယ္ ေဝေနၾကတယ္။
ဒီေျမဟာ ဒို႔ေျမ၊ တို႔ဘိုးဘြားပိုင္ဆိုင္တဲ့ေျမ ဒီေဒသဟာ ဒို႔ေဒသ တို႔ေသြးခ်င္းမ်ားရဲ႕ ထာဝရရွင္သန္ျခင္းေဒသလို႔ေတာင္ မဟစ္ေၾကြးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေၾသာ္ သူတို႔ေလးေတြမွျဖစ္ၾကရတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ဘတ္ဖိ စုတ္သပ္ေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လံုးမွာ ဒုကၡသည္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္ဆို မွ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြပိုႀကီးေနသလိုပါပဲလား။ ဒုကၡသည္အစုအေဝး ေပါမ်ားတဲ့ျမန္မာျပည္မွာ သူ႔ထက္ကိုယ္ကပိုဆိုး။ ကိုယ့္ထက္ သူတို႔အေျခအ ေနကေတာင္ မင္းေျမာက္မင္းမေျပာနဲ႔ လူမင္းဘာမင္းညာမင္းလည္း ကယ္ႏိုင္မယ့္အေနအထား မရွိပါ။ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြလည္း တတ္အားသ ေရြ႕ လုပ္ကိုင္ကူညီေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တို႔ေလးေတြအျဖစ္က “ေပးကားေပး၏ မရ” “ေကၽြးကားေကၽြး၏ မဝ”ဆိုတဲ့ အေျခအေနမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္။
ဒီျပႆနာေတြ ဘယ္ကစသလဲ၊။ ဒီအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္သူေတြဖန္တီးခဲ့တာလဲ။ စာအုပ္စာေပေတြထဲမွာေတာ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ ဆုိး ေမြလို႔ ေရးထားခဲ့ၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာတို႔က လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သူေတြမဟုတ္ေတာ့ တိတိက်က် မေဝခြဲတတ္ဘူး။ မွန္တယ္၊ မွားတယ္လို႔ လည္း အျငင္းမပြားလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ေလ်ာ့နည္းတယ္။ တန္းတူညီအခြင့္အေရးမရွိဘူး။ နယ္ေျမ ေအးခ်မ္းသာယာမႈ ကင္းမဲ့တယ္။
ဒီအေၾကာင္းတရား အေျခခံကေန ထိေတြ႔ခံစားလာခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡအက်ိဳးဆက္ေတြလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ျမင္မိတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ေနတာ ေတြ ခုထိမရပ္တန္႔ေသးဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမညီမွ်မႈေတြ မေျပၿငိမ္းေသးဘူး။ တန္းတူညီမွ်မႈေတြ မေျဖ ရွင္းႏိုင္ေသးဘူး။ ရပိုင္ခြင့္ေတြ အေဝမတည့္ၾက ေသးဘူး။ ထစ္ခနဲရွိ လက္နက္ကိုင္ေျဖရွင္းလိုတဲ့ အစြဲေတြ မျပဳတ္ၾကေသးဘူး။ မတၱ၊ မာန၊ အာဃာတ မျဖဳတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ခုထိ မင္းဘာလဲ၊ ငါဘာလဲ၊ လုပ္ေနၾကေသးတယ္။ ဘယ္မွာလာၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျဖ ရွာေတြ႔ဦးမွာလဲ။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီလိုပံု ဒီလိုအခ်ိဳး ဒီပံုမ်ိဳးနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္ႀကိဳး႐ႈပ္ေနၾကဦးမွာ ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ေတြမွာပါသလို ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ ဆိုးေမြလို႔ပဲထားဦးေတာ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြပဲ တိုင္း ျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရလာၾကတာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔မရဘူးလား။ ကိုလိုနီစနစ္ရဲ႕ ဥပေဒေတြပယ္ဖ်က္လို႔ မရေပဘူးလား။ ကိုလိုနီေခတ္ရဲ႕ မတရားတဲ့အမိန္႔၊ ဖိႏွိပ္တဲ့ဒီကရီေတြ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္လို႔ မရေပဘူးလား။ မရလို႔လည္း (ဝါ) မျပဳျပင္ခဲ့လို႔လည္း ခုထိ ျပည္တြင္း၊ စစ္သံသရာ လည္ေနတာေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရွာမေတြ႔ႏိုင္ေသးတာေပါ့။
ဆယ္စုႏွစ္ေလးငါးခု မကျပည္တြင္း၊ စစ္သံသရာလည္ေနတာေပါ့။ သက္တမ္ရွည္ၾကာၿပီ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အလွမ္းေဝးေနမွေတာ့ ထိခိုက္နစ္နာ မႈေတြ၊ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈေတြ ဒုနဲ႔ေဒး က်န္ရစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီေဒသက ေသြးခ်င္းညီကိုေတြမွာ ဒုကၡပင္လယ္ေဝၿပီး ေသာကမ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ၾက တာေပါ့။ ပန္းပြင့္ေလးေတြအစား ဗံုးဆန္အေျမာက္ဆန္ေတြသာရခဲ့။ ပန္းရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ရမယ့္အစား ယမ္းေငြ႔နံ႔သာ ထူထပ္ခဲ့။ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ရဲ႕ ေတးသံအစား ေသနတ္သံေတြသာ သြက္သြက္ညံခဲ့။ စမ္းေရသံအစား ေသြးေခ်ာင္းစီးတာသာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရ။ တကယ္ဆိုရင္ ေသြးခ်င္းတို႔ေဒသ မၿငိမ္းခ်မ္း မႈဟာ တစ္တိုင္းျပည္လံုး မၿငိမ္းခ်မ္းမႈလို႔ပဲ ေခၚဆိုရမွာ ျဖစ္တယ္။
မၿငိမ္းခ်မ္းမႈအုပ္မိုးထားတဲ့ေဒသမွာ ဒုကၡမ်ားခါးစည္းခံရတာ ကေလးသူငယ္ေတြပါပဲ။ တျခားေဒသက ကေလးသူငယ္ေတြ ေက်ာင္းတက္ေပ်ာ္ပါး ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္ပြဲရဲ႕ေဘးလြတ္ရာကို ေျပးလႊားေနၾကရတာ အဲဒီကေလးသူငယ္ေတြ အစာအာဟာရ မွီဝဲေနရခ်ိန္မွာ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေနရ တာလည္း အဲဒီကေလးသူငယ္ေတြပါပဲ။ ဒါတင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ရပိုင္ခြင့္ဆုံုး႐ံႈးနစ္နာၾကရတဲ့ၾကားထဲ ေက်ာင္းတက္ခဲ့၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္ပါ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကရတာ၊ ညကမည္းေမွာင္ပါတယ္ဆိုမွ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝညဥ့္နက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာမႈထဲမွာ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့ သူတို႔ အတြက္ ပိုဆံုး႐ံႈးနစ္နာခဲ့ၾကရတယ္။ ကူညီေဖးမကယ္ဆယ္ၾကေပမယ့္ တူးရင္းနက္ တူးရင္းနစ္ေနၾကရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္တုန္းက ရင္းရင္းႏွီး ႏွီးၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္း စာဖတ္သူမ်ားကို ေဝမွ်ေပးခ်င္တယ္။ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတာ”တဲ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း လိုခ်င္တယ္ေျပာ တယ္၊ လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေနၾကေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ ေဆာက္ေနၾကတာလို႔ေျပာတယ္၊ လက္နက္ဝယ္ယူ စုေဆာင္းေနၾကေသးတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစားပြဲဝိုင္း ထိုင္ေဆြးေႏြးၾကတာလို႔ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သံသယျဖစ္ေနၾကေသးတယ္။ ခုဆိုရင္ ပြင့္လင္းျမင္သာတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူေတြ၊ မူေတြ၊ စနစ္ေတြ၊ ဥပေဒေတြလည္း ေျပာင္းေနၿပီ။ စိတ္ဓာတ္ျပင္ၾကဖို႔ တစ္ခ်က္ေလးပဲလို႔ေတာ့တာ။ ေျပာင္းလိုက္ ရင္ အားလံုး “အိုေက ေနၿပီ”၊ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သလား ၿငိမ္းခ်မ္းမယ့္အေၾကာင္းကိုရွာ၊ ညီညြတ္ခ်င္သလား ညီညြတ္တဲ့လမ္းကိုေဖာက္။ တန္းတူညီခ်င္သလား တန္းတူညီမယ့္ အခြင့္ အေရးကိုေပး လြတ္လပ္ခ်င္သလား၊ လြတ္လပ္ျခင္းအရသာေဝမွ်။ ဒါဆို အားလံုးေကာင္းစားဖို႔ ျဖစ္လာမယ္။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္း မာခ်မ္းသာလာႏိုင္မယ္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ဘဝျမင့္မားေစခ်င္သလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးေတြ ရဲရဲဖြင့္။ စစ္မက္ျဖစ္ပြား ျခင္းကို ျမန္ျမန္ရပ္။ အာဃာတအမုန္းေတြ သတၱိရွိရွိ အဆံုးသတ္လိုက္ၾကပါဗ်ာ။
****************************************
Google Drive: create, share, and keep all your stuff in one place.
