Posts
 | yangonchronicle2011 Op-Ed |
၂၁.၂.၂၀၁၂
ေဆာင္းပါးက႑
- ျမန္မာ-အာဆီယံဆက္ဆံေရး အလႇည့္အေျပာင္း
****************************************
ေဆာင္းပါးက႑
ျမန္မာ-အာဆီယံဆက္ဆံေရး အလႇည့္အေျပာင္း
ရဲထြဋ္
(ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၇ ရက္ထုတ္ Bi Weekly ELEVEN အတြဲ (၄) အမွတ္ (၄၆)မွ ထုတ္ယူေဖာ္ျပသည္)
အာဆီယံအစ
ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ စုေပါင္း၍ အာရႇေခတ္သစ္ကို ထူေထာင္ၾကရမည္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုက ႏိုင္ငံတစ္ခုအေပၚတြင္ ''လိုက္နာရမည္'' ဟူေသာ စနစ္ႏႇင့္ ေခတ္သစ္ထူေထာင္ျခင္း မဟုတ္ေခ်။ အာရွတိုက္သူတိုက္သားတို႔၏ ညီညြတ္စြာပူးေပါင္း၍ အာရွလူမ်ိဳးမ်ား၏ လြတ္လပ္မႈ၊ လံုၿခံဳမႈ၊ တိုးတက္မႈကို အစျပဳ၍ ကမၻာ၏ လြတ္လပ္မႈ၊ လံုၿခံဳမႈ၊ တိုးတက္မႈကို စီမံဖန္တီးႏိုင္ေအာင္ ထူေထာင္ေသာ ေခတ္သစ္ႀကီးျဖစ္၏။ ပထမဦးဆံုး အာရွတိုက္ ႏိုင္ငံအသီးသီးတို႔သည္ မိမိတို႔၏ လက္ငင္းျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္လံုးပမ္း၍ တျဖည္းျဖည္း တစ္စတစ္စႏွင့္ အာရွတိုက္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈ၊ ကမၻာတစ္ခုလံုး၏ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရေပလိမ့္မည္။ ျပင္သစ္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ေခၚ ျပည္နယ္မ်ား၊ ယိုးဒယားျပည္၊ မာလာယုျပည္နယ္မ်ား၊ အင္ဒိုနီးရွား ျပည္နယ္မ်ားႏႇင့္ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔ျမန္မာျပည္တို႔ကို မၾကာျမင့္မီပူးေပါင္း၍ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ျပည္ေထာင္စုဟူေသာ အမည္နာမျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုတစ္ခု တည္ေထာင္ရန္ လိုေကာင္းလုိလာေပလိမ့္မည္။
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ၁၉၄၆ ခုႏႇစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၀ ရက္ေန႔ ဖဆပလညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကိုလိုနီလက္ေအာက္မႇ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ အနာဂတ္တြင္ စုေပါင္း ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အလားအလားကို အထက္ပါအတုိင္း မွန္းဆေျပာၾကားခဲ့သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အာဆီယံကဲ့သုိ႔ေသာ ေဒသတြင္း အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခု ဖြဲ႔စည္းေရး၊ ထို အဖြဲ႔စည္းဝင္ႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ တစ္ႏုိင္ငံ၏ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို တစ္ဦးက ေလးစားေရးဆိုသည့္ မူမ်ားကို က်င့္သံုးေရးတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စတင္ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။
သို႔တုိင္ေအာင္ ၁၉၆၇ ခုႏႇစ္တြင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ငါးႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ထုိင္း၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ အင္ဒိုနီးရႇား၊ မေလးရွားႏွင့္ စကၤာပူတို႔က ဘန္ေကာက္ ေၾကညာခ်က္ျဖင့္ အာဆီယံအဖြဲ႔ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ခ်ိန္တြင္မူ ျမန္မာႏုိင္ငံက ပါဝင္ျခင္းမျပဳခဲ့ေပ။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏုိင္ငံကို အာဆီယံ အဖြဲ႔အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ရန္အတြက္ ဖိတ္ေခၚခဲ့ေသာ္လည္း ဘက္မလိုက္ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒကို တိတိက်က်လိုက္နာေနသည့္ ျမန္မာ့အစိုးရက အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ ထုိင္းႏွင့္ ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အေမရိကန္တပ္ဖြဲ႔မ်ား အၿမဲတမ္းအေျခစိုက္စခန္းမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ အာဆီယံအဖြဲ႔တြင္ ပါဝင္ရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။
လက္ေတြ႔တြင္ အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ စုစည္းညီညြတ္သည့္ ေဒသတြင္းအဖြဲ႔အျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္ေရးကို ထိုအခ်ိန္က ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရွိသည့္အျပင္ အဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံမ်ားအခ်င္းခ်င္းၾကား ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ျပႆနာမ်ား (ဥပမာအားျဖင့္ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ မေလးရွားၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ဆာဘားျပည္နယ္ ပိုင္ဆိုင္မႈျပႆနာ)ကိုပင္ ေျဖရႇင္းႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အာဆီယံအဖြဲ႔၏ ပထမသက္တမ္း ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္တြင္ ထိပ္သီးအစည္းအေ၀း ငါးႀကိမ္သာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံမွ အေျခစိုက္စခန္းမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းခဲ့ၿပီးေနာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသတြင္ စစ္အင္အား ခ်ထားမႈမ်ားကို ေလ်ာ့ခ်ခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အေမရိကန္တို႔ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္ႏႇင့္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံက ေဒသတြင္းအင္အားႀကီးႏိုင္ငံအျဖစ္ ေပၚေပါက္လာမႈတုိ႔က အာဆီယံအဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ အာဆီယံကို အလုပ္ျဖစ္သည့္ ေဒသတြင္းအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ တည္ေဆာက္ရန္ တြန္းအားေပးလာခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗီယက္နမ္တပ္ဖြဲ႔မ်ား ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံမွ ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ၿပီး ၁၉၉၁ ပဲရစ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ ကေမၻာဒီးယားပဋိပကၡကို အေျဖရႇာႏုိင္ခဲ့ျခင္းကလည္း အာဆီယံအဖြဲ႔ကို တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႔စည္းရန္ လိုအပ္သည့္အေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးေပး ခဲ့ၿပီး အာဆီယံဆယ္ႏုိင္ငံဆိုသည့္ ေမ်ာ္မႇန္းခ်က္ကို ေပၚေပါက္လာေစခဲ့သည္။
အျပဳသေဘာေဆာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ (constructive engagement)
၁၉၈၈ ခုႏႇစ္ေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံတကာ အသိုင္းအဝုိင္းႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဆက္ဆံေရးတြင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈႏႇင့္ ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈ ဆိုသည့္ အယူအဆႏွစ္မ်ဳိး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏႇင့္ အေနာက္အုပ္စုႏုိင္ငံမ်ားက ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ က်င့္သံုးေနခ်ိန္တြင္ အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ားက ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရး မူ၀ါဒကို ကိုင္ဆြဲခဲ့သည္။ အာဆီယံ၏ ၎တို႔၏ မူ၀ါဒကို အျပဳသေဘာေဆာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့သည္။
ထိုအသံုးအႏႈန္းကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ကြာလာလမ္ပူတြင္ က်င္းပသည့္ အာဆီယံႏႇင့္ ဥေရာပသမဂၢ ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ ထုိင္း ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး အာဆာဆာရာဆင္(Arsa Sarasin) က စတင္သံုးစြဲခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္၌လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံက ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ အာဆီယံ အဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံျဖစ္ေရးကို စိတ္ဝင္စားေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ ခုႏႇစ္ ပဥၥမအႀကိမ္ေျမာက္ အာဆီယံထိပ္သီး အစည္းအေဝးတြင္ ျမန္မာ၊ လာအိုႏႇင့္ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံတို႔သည္ အာဆီယံႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီး အာဆီယံဆယ္ႏုိင္ငံ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို စတင္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လတြင္ ျမန္မာႏွင့္ လာအိုႏုိင္ငံတို႔သည္ ေလ့လာသူႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္လာၿပီး ၁၉၉၇ ခုႏႇစ္တြင္မူ အာဆီယံ အဖြဲ႔ဝင္ႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။
အာဆီယံအဖြဲ႔၏ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ကိုင္တြယ္ခဲ့သည့္ အေရးကိစၥမ်ားအနက္ ျမန္မာ့အေရးသည္ အခက္ခဲဆံုးကိစၥ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေနာက္အုပ္စုေရာ၊ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပရိွ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားကပါ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ လက္မခံရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖိအားေပးခဲ့ၾက သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္လာၿပီးခ်ိန္တြင္လည္း ဥေရာပသမဂၢႏွင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတို႔က အာဆီယံအဖြဲ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ ျမန္မာ့အေရးကို လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။ အာဆီယံအဖြဲ႔၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ မူဝါဒကိုလည္း အေလႇ်ာ့ေပးေရး မူဝါဒအျဖစ္ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ခဲ့ၾကသည္။
အာဆီယံအေနျဖင့္ ၎တို႔၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ မူဝါဒသာလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေစရန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္သည္ဟု ခုခံကာကြယ္ ေျပာၾကားခဲ့သည့္နည္းတူ ႏုိင္ငံတကာ မ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးခဲ့သည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ ၂၀၀၃၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ ႏုိင္ငံအခ်ိဳ႕အေနျဖင့္ ျမန္မာ့အေရးက အာဆီယံအဖြဲ႔၏ ႏုိင္ငံတကာ ဆက္ဆံမႈကို ထိခုိက္လာမည္ကို စိုးရိမ္သည့္သေဘာထားမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အာဆီယံအဖြဲ႔ တစ္ခုလံုးအေနျဖင့္မူ အျပဳသေဘာေဆာင္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ မူ၀ါဒႏႇင့္ အဖြဲ႔၀င္ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ ျပည္တြင္းေရးတြင္ ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ေရး ဆိုသည့္ သေဘာထားမ်ားကို ခိုင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ ဆက္လက္ကိုင္ဆြဲခဲ့သည္။
အာဆီယံသေဘာထား
အာဆီယံအေနျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏႇင့္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈကို ဆက္လက္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္အျပင္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ျပဳလုပ္ရန္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ား ကိုလည္း ဆန္႔က်င္ခဲ့သည္။ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားက တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံတို႔က စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ျပဳလုပ္ျခင္းကို မေထာက္ခံသေရြ႕ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔သည့္မူ၀ါဒသည္ ေအာင္ျမင္မႈမရိွႏုိင္သည့္အျပင္ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ဆံုး႐ံႈးေစမည္ဟု ယူဆထားခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အာဆီယံဘက္မွ အလြန္အကြၽံ ဖိအားေပးမႈမ်ား ျပဳလုပ္သျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံက အာဆီယံအဖြဲ႔မွ တစ္ဖက္သတ္ ႏုတ္ထြက္သည့္ အေျခအေနထိ ေရာက္ရိွသြားမည္ ကိုလည္း စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ လူသိရွင္ၾကားထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း မျပဳသည့္တုိင္ က်န္အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ား အေနျဖင့္ အဖြဲ႔ ဝင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၏ အေရးကိစၥကို ႏုိင္ငံတကာ၏ ဖိအားေၾကာင့္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ရသည့္ အစဥ္အလာျဖစ္လာမည္ ကိုလည္း စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ အာဆီယံအဖြဲ႔ဝင္ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္း၊ လူ႔အခြင့္အေရးစံႏႈန္းမ်ားႏႇင့္ ကိုက္ညီမႈမရိွသည့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆုိင္ရာ ျပႆနာမ်ားအနည္းႏွင့္အမ်ား ရိွေနသည္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အေရးကို အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား အလိုက် ပါဝင္ စြက္ဖက္ခဲ့ရလွ်င္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔အလွည့္ ေရာက္လာမည္ကို စိုးရိမ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံအေျပာင္းအလဲႏႇင့္ ပါရာဒိုင္းအသစ္
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အာဆီယံအဖြဲ႔၏ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒ က်င့္သံုးမႈႏွင့္ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ ခုနစ္ရပ္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ ကူးေျပာင္းေရး ေဆာင္ရြက္မႈကို ေထာက္ခံခဲ့မႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အက်ဳိးရိွခဲ့သည္။ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားသည္ ျမန္မာအစိုးရ အရာရွိႀကီးငယ္မ်ား အစည္းအေဝး တက္ေရာက္ခြင့္၊ သင္တန္းတက္ေရာက္ခြင့္၊ ပညာဆည္းပူးခြင့္မ်ားရရိွသည့္ ႏုိင္ငံအနည္းငယ္တြင္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအေတြ႔အႀကံဳမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအေပၚ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရိွမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈတြင္ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ား၏ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားက အေထာက္အကူျပဳခဲ့သည္။ ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျမင္ေတြ႔ ေနရသည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အေရွ႕ဥေရာပပံံုစံ အေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမ်ားျဖင့္ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲ (Regime Change) ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ား၏ ပိတ္ဆို႔ေရးမူဝါဒမ်ား၏ ရလဒ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ခုနစ္ရပ္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ အသြင္ကူးေျပာင္းခဲ့မႈ၏ ရလဒ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ကို ႏုိင္ငံတကာက လက္ခံေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဆီယံအဖြဲ႔အေနျဖင့္ ၎တို႔၏ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒ အလုပ္ျဖစ္ သည္ဟု ဂုဏ္ယူႏုိင္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံက အေျပာင္းအလဲမ်ားသည္ က်န္အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားအတြက္ ပါရာဒိုင္းအသစ္တစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္ ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ၁၄ ႏွစ္ ကာလအတြင္း က်န္အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားသည္ ၎တုိ႔၏ ႏုိင္ငံေရး၊ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ျပႆနာမ်ားကို ျမန္မာ့အေရးေနာက္တြင္ ဖံုးကြယ္ထားႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ငံတကာက အာဆီယံအဖြဲ႔တြင္းက လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးကို ေျပာလွ်င္ ျမန္မာကိုသာ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက မိမိတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္ရမည့္အစား ျမန္မာကို ေဝဖန္ျခင္းျဖင့္ ျပည္သူမ်ားကို အာ႐ံုလႊဲေပးႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ သမၼတႀကီးကိုယ္တုိင္က ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ဖို႔ မရိွေတာ့ဟု အတိအလင္း ကတိေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူ အမ်ားစုက တူတာေတြ တြဲလုပ္ရင္း ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြလုပ္ဖို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကျပီ။ အာဆီယံႏုိင္ငံအမ်ားစုတြင္ ရိွေနသည့္ ဥပေဒမ်ားထက္ ဒီမိုကေရစီစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ပိုမိုကိုက္ညီသည့္ အခြင့္အေရးဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ျပ႒ာန္းႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ အားလံုးလက္တြဲညီညီ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ျမန္မာသည္ အာဆီယံအတြင္း ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းမႈကို တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သည့္ စံနမူနာ တစ္ခု ျဖစ္လာေပေတာ့မည္။
ထိုအခါ အာဆီယံႏုိင္ငံအမ်ားစုရိႇ ျပည္သူမ်ားကေရာ ႏုိင္ငံတကာကပါ ျမန္မာေတာင္ ေျပာင္းလဲေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ကေရာဟု ေမးခြန္းထုတ္လာ ေတာ့မည္။ ဤပါရာဒိုင္း အေျပာင္းအလဲကို က်န္အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားက မည္ကဲ့သုိ႔ ကိုင္တြယ္မည္ဆိုသည္မႇာ စိတ္၀င္စားစရာပင္ျဖစ္ပါသည္။
မီွျငမ္းစာေစာင္မ်ား
၁။ ASEAN and the Situation in Myanmar by Jugren Haacke
၂။ ASEAN Burma Relation by Aung Zaw
၃။ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-၂၇ ေဟာင္ေကာင္ျမိဳ႕ေတာ္တကၠသိုလ္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲမႇ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား။
မီႇျငမ္းျပဳစာေစာင္မ်ား
၁။ ASEAN and the Situation in Myanmar by Jugren Haacke
၂။ ASEAN Burma Relation by Aung Zaw
၃။ ဇန္န၀ါရီ ၂၆-၂၇ ေဟာင္ေကာင္ျမိဳ႕ေတာ္တကၠသိုလ္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ကာလ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးပြဲမႇ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား။
*****************************************
Google Docs makes it easy to create, store and share online documents, spreadsheets and presentations.
