Posts
 | yangonchronicle2011 Op-Ed |
၁၄.၇.၂၀၁၂
ေဆာင္းပါးက႑
- ျပည္သူပါဝင္မွ ေအာင္ျမင္မည့္ “မ” သုံးလုံး ပညာေရး
*****************************************
ေဆာင္းပါးက႑
ျပည္သူပါဝင္မွ ေအာင္ျမင္မည့္ “မ” သုံးလုံး ပညာေရး
ေဒါက္တာေမာင္သင္း
(ဇူလုိင္ ၁၂ရက္ေန႔ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၁၀၂ မွ ထုတ္ယူေဖာ္ျပခ်က္။)
“မ”သုံးလုံး ပညာေရးဆုိတာ “မ” သင္ “မ” ေနရ “မူ” လတန္း ပညာေရးပါ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္ပါ။ ေက်ာင္းအပ္ႏွံေရး သီတင္းပတ္လႈပ္ရွားမႈ ၿပီးသြားပါၿပီ။ သတင္းစာနဲ႔ မီဒီယာမ်ိဳးစံုမွာ ေက်ာင္းအပ္ႏွံတဲ့ သတင္းေတြအျပည့္ပါ။ ထို႔အတူ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ (အသက္ ၅ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသူ) ေက်ာင္းကိုလာၿပီး စအပ္တဲ့ႏႈန္းဟာလည္း အားရစရာပါ၊ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ဟာ “စ” (ေက်ာင္းအပ္ႏွံျခင္း)၊ “လယ္” (ေက်ာင္းတက္မွန္၍ ေက်ာင္းၿမဲႏႈန္းျမင့္မားျခင္း)၊ “အဆံုး” (စာတတ္ေျမာက္ၿပီး လူသားရဲ႕ အေျခခံစြမ္းရည္မ်ား ပိုင္ဆုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေမြး ထုတ္ျခင္း) ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါ။
ေက်ာင္းအပ္တာဟာ “မ”သုံးလုံးပညာေရးရဲ႕ ပထမေျခလွမ္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ႏွစ္လံုး ေက်ာင္းၿမဲၿပီး သင္တန္းၿပီးဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီကိစၥဟာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယူဆခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔တင္ ၿပီးမည့္လုပ္ငန္း မဟုတ္ပါ။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန တစ္ခုတည္းအေနျဖင့္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ျပည္သူအားလံုးပါဝင္ပါမွ ေအာင္ျမင္မည့္ အမ်ိဳးသားေရးလုပ္ငန္းပါ။
ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းအပ္ရာသီမွာ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ ေက်ာင္းလာအပ္ေပမယ့္ (၂၀၁၁-၁၂ ပညာသင္ႏွစ္မွာ သူငယ္တန္းကို ၉၈.၄၇ ရာခိုင္ႏႈန္း လာအပ္ခဲ့ပါသည္) အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စာသင္ႏွစ္မကုန္မီ ေက်ာင္းထြက္ရတဲ့ကေလးတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ပညာေရယိုေပါက္ (ပညာေရး အေဟာသိကံ) လို႔ ေခၚပါတယ္။ မိဘေတြ စီးပြားေရးမေျပလည္လို႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ဝင္ေငြ ရွာရတာမို႔၊ ေကာက္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္မို႔၊ မိဘကူ ရတာတို႔၊ အိမ္မွာ ကေလးဝိုင္းထိန္းမယ့္သူ မရွိတာတို႔ စတဲ့အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြ ပညာသင္ႏွစ္ဆုံးေအာင္ မတက္ႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ ၾကရပါတယ္။ ဒီပညာေရး အေဟာသိကံျဖစ္စဥ္ အျမစ္တြယ္ေနတာ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မိဘျပည္သူမ်ား သတိမထားမိၾကပါ။
ေက်ာင္းၿမဲၿပီး မူလတန္းေအာင္ျမင္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ အေျခခံအရည္အေသြးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ အရည္အေသြးေတြပိုင္ဆုိင္ဖုိ႔ မူလတန္းပညာေရးကုိ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ ၂ခ်က္ထားၿပီး ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္ ၂ ခ်က္ကေတာ့-
၁။ မိသားစု၊ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အလုပ္ခြင္တို႔တြင္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ရသည့္ ျပႆနာမ်ားကို စနစ္တက် ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မည့္ စာေပတတ္ ေျမာက္မႈ (အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္ႏွင့္ အေျခခံဝိဇၨာ၊ သိပံၸပညာရပ္မ်ား)ႏွင့္ လုပ္ငန္းစြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားသည့္ ျပည္သူျပည္သားေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္။
၂။ စဥ္ဆက္ေလ့လာ ပညာသင္ယူႏိုင္ေရးအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ ခ်ေပးရန္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အထက္ပါ အရည္အေသြးေတြကို ပိုင္ဆုိင္ၿပီဆိုလွ်င္ လူသားတစ္ဦးစီမွာ
(က) လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ပိုမိုျမင့္မားလာေစရန္ လက္ရွိ အေျခအေနမွန္မ်ားႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေစျခင္း၊
(ခ) အသိပညာႏွင့္ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ျမင့္မားေစျခင္း
(ဂ) စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစျခင္း
၁။ စူးစမ္းေလ့လာလိုစိတ္ ပြားမ်ားျခင္း
၂။ ကိုယ္က်င့္တရားခိုင္မာမႈကို တန္ဖိုးထားျခင္း
၃။ အျမင္က်ယ္ျခင္းႏွင့္ ေရွ႕ေရးကို ႀကိဳတင္ ေျမာ္ျမင္တတ္ျခင္း၊
၄။ အစပ်ိဳး တီထြင္ေဆာင္ရြက္တတ္ျခင္း - (Initiative ability)
ဥပမာ - ေဒသတြင္း အျခားသူမ်ား လူမႈစီးပြားဆုတ္ယုတ္ေနခ်ိန္တြင္ သမား႐ိုးက်လမ္းေဟာင္းမွ ဖည္ခြာ၍ သမၼာအာဇီဝက်စြာ နည္းလမ္းသစ္မ်ား ရွာႀကံ စီးပြားရွာႏိုင္ျခင္း၊
၅။ လိုအပ္လွ်င္ အလုပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္လုပ္ရန္ အစြမ္းရွိျခင္း၊
၆။ အျခားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ဘံုရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ရပ္ရြာအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
မူလတန္း ပညာေရးဆိုတာ စာသက္သက္ သင္ဖို႔မဟုတ္ပါ၊ စာေပတတ္ေျမာက္တာႏွင့္အၿပိဳင္ အထက္ရည္ညႊန္းပါ လူသားတိုင္းမွာ ပိုင္ဆိုင္ရ မယ့္ အနိမ့္ဆံုးဉာဏ္ပညာ အရည္အေသြးေတြကို ပိုင္ဆုိင္သြားေအာင္ ေလ့က်င့္ျခင္းပါ။ အဲဒီတန္ဖိုးေတြ ျဖည့္ဆည္းႏိုင္တာေၾကာင့္ လူ႔အရည္အေသြး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈရဲ႕ မူလအစ မူလတန္းပညာေရးဆိုတာကို သိျမင္လာၾကၿပီး ျမန္မာႏွင့္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးက မသင္မေနရဆိုၿပီး ခ်မွတ္ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ေနၾကတာပါ။
အားလံုးပါဝင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကစို႔
၁။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ေက်းလက္ႏွင့္ ဆင္ေျခဖုံးမွာရွိတဲ့ မူလတန္း ေက်ာင္းေတြက ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ကေလးေတြေက်ာင္းမတက္ရင္ ေနမ ေကာင္းလို႔လား၊ ဘာအဆင္မေျပလို႔လဲဆိုၿပီး အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လိုက္ေမးတယ္၊ ေဆြးေႏြးတယ္၊ မိဘေတြကို ႏွစ္သိမ့္တယ္၊ ကေလးထိန္းဖို႔ဆိုရင္ ေက်ာင္းေခၚလာလို႔ရတဲ့အရြယ္ဆို ေခၚလာေစတယ္၊ အလုပ္ကူလုပ္ဖို႔ (ႏြားေက်ာင္း၊ ကၽြဲေက်ာင္း၊ ထမင္းပို႔)၊ ဝင္ေငြ အဆင္မေျပလို႔ ပိုက္ဆံရွာရတာတို႔ က်ေတာ့လည္း ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ရြာေတြမွာေတာ့ အဲဒီကေလးေတြကို ညဘက္အိမ္ေခၚၿပီး သင္ေပးတယ္ (ေငြေပးရတဲ့ က်ဴရွင္မ်ိဳး လုံး၀ မဟုတ္ပါ)။ ရြာျပင္လယ္တဲေနသူအတြက္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ရွာခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းဆရာဆုိတာ မိမိေက်ာင္းသားေတြကို ပညာမ်က္စိ ဖြင့္ေပးေရးမွာသာ တာ၀န္ ရွိတာမဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းတည္ရွိရာ ၀န္းက်င္မွာရွိတ့ဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ဉာဏ္ပညာ ထြန္းေတာက္ေရးကိုပါ ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာမို႔ မိဘမ်ား၏ ပညာေရး အျမင္က်ယ္ေအာင္လည္း ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕၊ ရပ္မိရပ္ဖ၊ ေက်းရြာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္း အသိဉာဏ္ ဖြင့္ေပးႏိုင္ပါမွသာ ပညာေရး ယိုေပါက္ကို ပိတ္ႏိုင္မွာ။
၂။ ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ အဖြဲ႕
ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕ဆိုတာ “မိဘဆရာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း” ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူေတြပါ။ ေက်ာင္းမွာလိုအပ္တဲ့ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း၊ ေသာက္ေရ၊ အေဆာက္အဦ၊ လမ္းေတြတုိးဖို႔ ျပင္ဖုိ႔သာ အစဥ္အလာ အားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိကအလုပ္က ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးေကာင္းဖို႔ ဝိုင္းဝန္းကူညီရမွာပါ။ အဲဒါကို သတိျပဳၿပီး ကိုယ့္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထြက္တဲ့ ယိုေပါက္ကိုလည္းကို ဂ႐ုျပဳရပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရး ၿခံစည္း႐ိုးရဲ႕ အေပါက္ကို ပိတ္ႏိုင္စြမ္းရွိရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြ မျဖစ္မေန ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္ေအာင္ မိဘေတြနဲ႔ေဆြးေႏြး၊ ႏွစ္သိမ့္၊ အႀကံျပဳ၊ လိုတာကူညီ ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီး ေက်ာင္းကို မေရာက္ေရာက္ ေအာင္ ျပန္ပို႔တဲ့အလုပ္ကိုလည္း လုပ္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္ေတြဟာ ရပ္ရြာအေပၚမွာ ေစတနာ အလြန္ႀကီးမားၾကသူေတြပါ။ လူမႈေရး ေဆာင္ရြက္တတ္ၿပီး ရပ္ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာတိကၠမႀကီးသူမ်ားမုိ႔ ပညာေရးယိုေပါက္ကို ပိတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကေလးပညာေကာင္းဖို႔ တို႔တာဝန္ ဆိုတာရယ္၊ ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္တာဟာ တုိ႔ရပ္၊ တို႔ရြာမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈႏႈန္း ျမင့္ေစတာမို႔ တုိ႔ရပ္၊ တုိ႔ရြာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစရန္ ကေလးအားလုံး ေက်ာင္းတက္ကာ မူလတန္းၿပီးဖို႔ လိုပါတယ္ဆိုတဲ့ သတိအၿမဲခ်ပ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနရပါမယ္။
၃။ ရပ္မိ၊ ရပ္ဖမ်ား
တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈရဲ႕ တရားခံဟာ ႐ုပ္၀တၳဳ ရွားပါးျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္ပညာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပါ။ ဆင္းရဲမႈ သံသရာ ကို ယေန႔ ကေလးငယ္ေတြဆီကေန သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ဆီမေရာက္ေအာင္ အၿပီးတိုင္ အျမစ္ျဖတ္ရပါလိမ့္မယ္။ ျဖတ္ဖို႔နည္းကေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြ မူလတန္းပညာ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ အနည္းဆုံး သင္ၾကားေပးရဖို႔ပါပဲ။ ေရွး႐ိုးစြဲ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးရင္ ၿပီးေရာ၊ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ စာတတ္ဖို႔က ဆရာ ဆရာမေတြတာဝန္၊ မိဘနဲ႔မဆိုင္၊ ရပ္ရြာနဲ႔မဆိုင္၊ ေက်းရြာ၊ ရပ္ကြက္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ မဆုိင္ဆိုတဲ့ အစြဲေပ်ာက္ဖို႔ပါ။
ၿပီးေတာ့ တို႔ရပ္၊ တို႔ရြာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာဉာဏ္ျမင့္မားမႈ တစ္နည္းအားျဖင့္ အေျခခံပညာမူလတန္း ၿပီးေျမာက္မႈေပၚ မူတည္ ေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ တတ္႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးပါ၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုး၊ တစ္ရြာလံုးမွသည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံး မူလတန္းပညာေရးၿပီးမွ ျဖစ္မွာမို႔ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တို႔ဝိုင္းကူရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထားက ရပ္မိရပ္ဖေတြ ေက်းရြာ ရပ္ကြက္ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္း အားလုံးမွာ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။
မိတ္ၳီလာနားက တပည့္တစ္ဦး ရွင္ျပဳပြဲအတြက္ အနီးဆုံးၿမိဳ႕က ဆိုင္းငွားရင္ ၂ သိန္းခြဲေလာက္သာ ကုန္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ရပ္ရြာ (တစ္ရြာလုံးက သူ႔အမ်ိဳးေတြ) က မႏၱေလးက ဆုိင္းမွဆိုင္းဆိုေတာ့ ႀကိဳပို႔တာအပါအဝင္ ၁၇ သိန္းကုန္ပါတယ္၊ မ႑ပ္နဲ႔ ျပင္ဆင္စရိတ္ ၈ သိန္း ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၂၅ သိန္းပါတဲ့၊ ၂၅ သိန္း ေရထဲက်သလိုပါပဲ။ ပန္ၾကားခ်င္တာကေတာ့ မိမိရပ္႐ြာမွာ လွဴတဲ့တန္းတဲ့ေနရာမွာ ဆုိင္း၊ မ႑ပ္ စတဲ့ ပကာသနေတြအတြက္ ကုန္ က်မယ့္ ခုနလို ၂၅ သိန္းမ်ိဳးကို ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ရြာကေလးေတြ ေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ ဝုိင္းဝန္းပံ့ပိုးတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ပညာဒါနအျဖစ္ လွဴဒါန္းၾကဖို႔ ရပ္မိ ရပ္ဖမ်ားက ဝိုင္းဝန္း တုိက္တြန္းေပးေစခ်င္ပါတယ္။
၄။ NGO အဖြဲ႕မ်ား
ျမန္မာ့ပညာေရး ေကာင္းမြန္ဖို႔ ျပည္တြင္း အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕ေပါင္းစုံက မိမိတုိ႔ႏိုင္သမွ် အားနဲ႔ေဟာၾက၊ ေျပာၾက၊ ေဆာ္ၾသၾကၿပီး မ်ိဳးစုံဝိုင္းဝန္း ေထာက္ပံ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း၊ စာေရးကိရိယာအစုံပါ။ တခ်ိဳ႕ဆို ရန္ပုံေငြအဖြဲ႕ေထာင္ၿပီး ေရရွည္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္း ေနပါတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ သီလရွင္ မူလတန္းေက်ာင္းေတြအတြက္ဆိုရင္ ဆရာ/မ လစာေတြပါ ဝိုင္းဝန္း ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ခ်င္း တစ္ႏွစ္စာ ေထာက္ပံ့တာလည္း ရွိပါတယ္၊ အစုံစုံပါ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ သီလရွင္ေတြ ဦးစီးတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေတြဆုိရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို အစား အစာပါ ႀကိဳးစားၿပီးေကၽြးပါတယ္၊ အားရစရာပါ၊ အင္န္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕မ်ိဳးစုံက ေထာက္ပံ့ကူညီတဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းအပ္ၿပီး ေက်ာင္းထြက္သြား၊ အလုပ္လိုက္ လုပ္ေနသူ မိဘကူေနသူ စတဲ့ “ပညာေရးယိုေပါက္” ကေန စာသင္ေက်ာင္းအျပင္ ေရာက္ေနသူေတြ အားလုံးကို ေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ မိဘမ်ား၊ ေက်ာင္း အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္၊ ရပ္မိရပ္ဖ၊ ေက်းရြာအာဏာပိုင္၊ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္၊ သီလရွင္ဆရာႀကီး၊ ဆရာေလးတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းညိႇႏိႈင္း ကူညီျဖည့္ဆည္း ေပးၿပီး ေက်ာင္းအတြင္း ျပန္လည္ေရာက္ရွိကာ ေက်ာင္းၿမဲတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ကူညီပံ့ပိုးေပးဖုိ႔ကိုလည္း ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။
၅။ မီဒီယာ သမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား
မီဒီယာသမားမ်ားသည္ လူထု၏ အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းေရးကို ႐ႈေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ တာဝန္ယူေနၾကသူမ်ားပါ။ ယေန႔ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔၊ တုိးတက္ဖို႔ေရးသားခ်က္၊ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြအားလုံးဟာ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမွာရွိတဲ့လူေတြဆီ ေရာက္ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မနက္စာ၊ ညစာ အတြက္ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ႏိုင္တဲ့ “ဘဝသမား” ေတြဆီကို ယေန႔ထုတ္ေနတဲ့ “အသိဉာဏ္ပြင့္လင္းေရး” သတင္းစာ၊ ပညာေပးဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း ေတြ မေရာက္ပါ။ ဟိုေဝးလံတဲ့အရပ္ေတြ မေျပာပါႏွင့္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစြန္က ေရႊျပည္သာ၊ လိႈင္သာယာတို႔ပဲ ဆင္းေလ့လာရင္ေတာင္ ဒီစာေတြ မဖတ္ၾက တာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝယ္ဖတ္ႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိပါ။ “မသံုးလံုး”ပညာေရး ၿပီးေအာင္သင္ခဲ့ရင္ သူတို႔ကေလးေတြရမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔ မသင္ခဲ့ရရင္ ေတြ႕ႀကဳံရမယ့္ ဆုိးက်ိဳးေတြလည္း သူတို႔မသိပါ။ အဲဒါထက္ သူတို႔ကေလးေတြရဲ႕ ဝမ္းတစ္ထြာျပည့္ေရးက အေရးႀကီးေနပါတယ္၊ သူတို႔မွာ ဆရာႀကီးၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္” ႏိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ “ရြာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္” ႏိုင္ေအာင္ေတာင္ မနည္းႀကိဳးပမ္းရပါတယ္။ မိသားစုစားဝတ္ ေနေရးက ခက္ခဲတာကိုး။ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ မီဒီယာသမားမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝမွာ ဓနေရာ၊ အသိေရာ ခ်ဳိ႕တဲ့မိဘေတြကို မူလတန္းပညာေရးရဲ႕ အႏွစ္ သာရကိုသိၿပီး သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းထားႏိုင္ေအာင္ ေက်းရြာ၊ ရပ္ကြက္ေတြအထိဆင္းၿပီး ရပ္မိရပ္ဖ၊ ေက်းရြာဆရာေတာ္မ်ား၊ ေက်းရြာအာဏာ ပိုင္မ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ကာ ေဟာေျပာေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္။ ဇာတ္သဘင္၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတအႏုပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ဆရာႀကီး ဦးသုခ ရဲ႕ “ဘယ္သူၿပိဳင္လုိ႔ လွပါေတာ့ႏိုင္” လို “အ” သုံးလုံးပညာေပး႐ုပ္ရွင္လိုမ်ိဳး “မ သုံးလုံး ပညာေရး” ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ လႈံ႔ေဆာ္ေရး ဇာတ္ကား၊ ဇာတ္လမ္း၊ သီခ်င္းေတြ ျပည္သူေတြဆီေရာက္မယ့္ မီဒီယာအမ်ိဳးမ်ိဳးကေနတစ္ဆင့္ ထုတ္လႊင့္ေပးႏိုင္ေအာင္လည္း ဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးပမ္းေပးၾကပါလို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံလိုပါတယ္။
၆။ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား
လႊတ္ေတာ္အသီးသီး (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္၊ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီးလႊတ္ေတာ္) ကို တက္ေရာက္ရန္ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္ၾကတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အထူးပန္ၾကားလိုပါတယ္။ မိမိအရပ္ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ထင္သာျမင္သာတ့ဲ လမ္း၊ တံတား၊ ေက်ာင္း၊ ဆည္ေျမာင္း၊ ေဆးေပးခန္းစတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအုံေတြ ျပည့္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးေနတာေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး မိမိရပ္ရြာေဒသကို ပိုမိုဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တ့ဲ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြကိုလည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ပြားမ်ားစည္ပင္ ေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါ။ စြမ္းအားျမင့္ ျပည္သူေတြေပါမွ လူႀကီးမင္းတို႔ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအရွိန္ႏႈန္းလည္း ျမင့္တက္ လာမွာမို႔ပါ။ ထုိသို႔ေဆာင္ရြက္ရာမွာ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းၿမဲႏႈန္းျမင့္မားေအာင္ ပညာေရးယိုေပါက္ေတြကို ဝိုင္းပိတ္ျခင္းက အဓိကလို႔ ထင္ပါတယ္။ သုိ႔ပါ၍ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအေနျဖင့္ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္း အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕မ်ား၊ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၊ အင္န္ဂ်ီအုိအဖြဲ႕မ်ား၊ မီဒီယာသမားမ်ားႏွင့္ ပညာေရးဌာနမွ တာဝန္ရွိသူမ်ား၊ ေက်းရြာ၊ ရပ္ကြက္အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး လူသားအရင္း အျမစ္ ညံ့သြားေစမယ့္ အေျခခံပညာေရး ယိုေပါက္ကိုပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းၿမဲႏႈန္းျမင့္မားၿပီး ဉာဏ္ပညာျမင့္မားသူ ပြားမ်ားလာေအာင္ မိမိတုိ႔ရပ္ရြာ၊ ေဒသ ေတြမွာ စြမ္းေဆာင္ေပးၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။
အားလုံးကို ၿခဳံေျပာရလ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္ကေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ “မသင္မေနရ မူလတန္းပညာေရး” (“မ” သုံးလုံးပညာေရး) ဟာ “စ” (ေက်ာင္းအပ္ႏွံျခင္း) “လယ္” (ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ကာ ေက်ာင္းၿမဲႏႈန္း ျမင့္မားျခင္း) “အဆုံး” (စာေပတတ္ေျမာက္ကာ လူသားရဲ႕ အေျခခံစြမ္းရည္ပိုင္ဆုိင္သူမ်ား ေလ့က်င့္ေမြး ထုတ္ျခင္း) ဆိုတဲ့ သုံးပါးစလုံးေကာင္းမြန္ဖုိ႔ေတာ့ ျပည္သူ႔အားနဲ႔ ဝိုင္းဝန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္မွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းအျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ပစ္ပယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ ေက်ာင္းၿမဲၿပီး အေျခခံပညာမူလတန္း ၿပီးေျမာက္ႏႈန္း ျမင့္မားေစရန္ ဆက္လက္ ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးမႈေတြ လုပ္ရပါမယ္။ ဒါမွသာ သူတို႔မိဘေတြရဲ႕ “ရြာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္” ဘဝထက္သာတဲ့ “ေခတ္မီ ကမၻာၾကည့္ ၾကည့္ျမင္” ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဘဝ ေရာက္ၾကကာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈသံသရာ (အသိဉာဏ္အပါအဝင္) ကို သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ထိ မေရာက္ေအာင္ အျမစ္ျဖတ္ သုတ္သင္ႏိုင္မွာ။
*****************************************
Google Drive: create, share, and keep all your stuff in one place.
