Posts
 | yangonchronicle2011 Op-Ed |
၁၃.၇.၂၀၁၂
ေဆာင္းပါးက႑
- ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားရွိရာ ျမဝတီၿမိဳ႕
*****************************************
ေဆာင္းပါးက႑
ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားရွိရာ ျမဝတီၿမိဳ႕
ေမာင္ေမာင္ေသာင္းျမင္႕ (တရားေရး)
(ျမန္မာတိုင္းမ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂၉၊ အမွတ္ ၅၇၇ မွ ထုတ္ယူေဖာ္ျပသည္။)
ျမဝတီဆုိေသာအမည္သည္ ကြ်န္ေတာ့ႏွလုံးသားထဲတြင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မွတ္မွတ္ရရ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိပါသည္။ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစ၏ ႏွလုံးရည္၊ လက္႐ုံးရည္တုိ႔ကို ဖတ္႐ႈေလ့လာရျပန္ေသာအခါ 'ျမဝတီ' အမည္သည္ ကြ်န္ေတာ္၏ 'ဘ၀အားမာန္' လမ္းျပၾကယ္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ဤ အေျခအေနတြင္ ထူးထူးျခားျခား တုိက္ဆုိင္သည္ကား မေျပာတတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမဝတီၿမိဳ႕သို႔ ခ႐ုိင္တရားသူႀကီးအျဖစ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕ မိန္႔ ရခဲ့ပါေတာ့သည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ ထားရာေန ေစရာသြားေပါ့။ ျမဝတီမသြားခင္ ေကာလာဟလသတင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ နယ္ေျမလုံျခံဳေရးမေကာင္း၊ သြားေရးလာေရး မလြယ္၊ 'အလုံးႀကီး'ေတြကလည္း ၿမိဳ႕ေပၚကို မၾကာခဏက်ဆုိပဲ၊ သြားရမွာေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။ ရာထူးတုိး ေပးတဲ့ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ဆုိေတာ့ ဘာမွ ေစာဒကတက္မေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့ရေတာ့တာေပါ့။ ဘားအံၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ 'သာမည ဆရာေတာ္ႀကီး' ကို သြားေရာက္ ဖူးေျမာ္ေသးတယ္။ အႏၲရာယ္ကင္း၊ ေဘးကင္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္ကိုခံယူဖုိ႔ သြားတာပါ။ သာမညမွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ျမဝတီသြား၊ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကုိ ကားနဲ႔တက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ။ ေတာင္တက္လမ္းက ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္လုိပဲ။ ေတာင္ေပၚျမင့္ေလ ေခ်ာက္ႀကီးေတြက နက္႐ႈိင္းေလေလပဲ။ ေတာင္တက္လမ္းကလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း အတက္တစ္ရက္၊ အဆင္းတစ္ရက္တဲ့ဗ်ာ။ လမ္းကက်ဥ္းေတာ့ ကားႏွစ္စီးမေရွာင္သာလို႔ မတက္တစ္ရက္၊ အဆင္းတစ္ရက္ဆုိၿပီး တီထြင္ထားၾကတာ။ သြားေရး၊ လာေရး မလြယ္ဘူးဆုိတဲ့ အေျခအေနျပေနတာပါပဲ။
ျမ၀တီၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ မယ္ေတာ္၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ ဒီဘက္ကမ္းမွာ ျမဝတီ၊ ညဘက္က်ေတာ့ ဟုိဘက္ကမ္းမွာ မီးထိန္ထိန္၊ ဒီဘက္ကမ္းမွာ မီးမွိန္မွိန္ပဲဗ်။ ျမဝတီက ဘုရင္ေတြရဲ႕ ေရွးေဟာင္းနန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဆုိေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်ဳံးေတြ၊ နန္းၿမိဳ႕႐ုိးေတြ ရွိေနတုန္းပဲဗ်။ ျမန္မာဘုရင္ေတြနဲ႔ ယုိးဒယားဘုရင္ေတြ မၾကာခဏ စစ္ခင္းၾကတယ္လုိ႔ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာေရးဖြဲ႕ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိမွျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ ျမဝတီၿမိဳ႕သမုိင္းကို ဆက္လက္ၿပီး ေလ့လာမိပါ ေတာ့တယ္။ ျမဝတီၿမိဳ႕သမုိင္း ျမဝတီၿမိဳ႕သမုိင္းကို ေျပာရရင္ စာတစ္ေစာင္၊ ေပတစ္ဖြဲ႕ပါ။
စာဖတ္သူေတြ မၿငီးေငြ႕ရေအာင္ တုိတုိပဲေျပာၾကပါစို႔။ မဟာသကၠရာဇ္ ၁၁၀ ခုႏွစ္၊ ကရဏကတုိင္း (သု၀ဏၰဘူမိ)၏ အရွင္တိႆသကၠမင္းႀကီး နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ ေဇယ်ၿမိဳ႕ကို အုပ္စုိးသည့္ ဗညားဣႏၵာေသန ရာဇာမင္းသည္ ကရဏကတုိင္းမွ ခြဲျခားကာ သီးျခားၿမိဳ႕နယ္အျဖစ္ တည္ေထာင္ပါ သည္။ ၿမိဳ႕စားမင္း ဗညားသည္ ၎၏ ေနျပည္ေတာ္တည္တံ့ေရးအတြက္ ၿမိဳ႕ရံေျခာက္ၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ရံေျခာက္ၿမိဳ႕အနက္ အေရွ႕ ဘက္တြင္ ကြမ္ပရဲ႕ပတီေခၚ ျမဝတီၿမိဳ႕တြင္ ကရင္၊ မြန္တုိ႔ ေနထုိင္ၾကၿပီး ျမဝတီကို 'ဒုံေမပသီ' ဟု ေခၚေဝၚပါသည္။
သဲႏု၊ သဲၾကမ္း ေရာေႏွာေနသည့္ၿမိဳ႕ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ (ေသာင္ရင္းျမစ္တြင္ သဲႏု၊ သဲၾကမ္း ေရာေႏွာလ်က္ရွိပါသည္။) ျမဝတီၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕စား အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့၍ တျဖည္းျဖည္းတုိးတက္ ထြန္းကားလာခဲ့ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သုဝဏၰဘူမိ (သထုံ)မွ မႏုဟာမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ ျမစႏၵီက ျမဝတီၿမိဳ႕စားအျဖစ္အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ပိုမုိစည္ပင္ ထြန္းကားလာပါသည္။ ျမဝတီၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေရႊျမင္းဝန္ေစတီေတာ္သည္လည္း တန္ခုိးႀကီးလွပါသည္။ ျမဝတီၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ရန္သူမ်ားက ဗုံး၊ အေျမာက္ စသည္တုိ႔ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿဖိဳခြင္းေသာ္လည္း ေရႊျမင္းဝန္ေစတီဝင္းအတြင္းသို႔ မည္သည့္လက္နက္မွ် က်ေရာက္ေပါက္ကြဲမႈ မရွိခဲ့ပါ။ ထူးျခားလွပါသည္။
ျမဝတီၿမိဳ႕သည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ (ထုိင္း)ႏုိင္ငံႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္စြာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈရွိခဲ့ပါသည္။ ေခတ္တစ္ေခတ္တြင္ ျမဝတီ ၿမိဳ႕၌ ျမန္မာ၊ ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ငြားငြားစြင့္စြင့္ ေပၚထြန္းလာပါသည္။ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီး မည္သို႔ ေပၚေပါက္လာသည္ကို မည္သူမွ် အေသးစိတ္ မသိၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ျမဝတီၿမိဳ႕၌ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ျမန္မာ-ထုိင္း နယ္စပ္မွ ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ေနာက္ခံ သမုိင္းကို ရွာေဖြစုေဆာင္းေရးသားရန္ အခြင့္အေရး ၾကံဳခဲ့ရပါသည္။
သုိ႔ပါ၍ နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားလွေသာ ျမဝတီၿမိဳ႕မွ ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္း (No Man Island) အေၾကာင္း ကို အမ်ားျပည္သူအက်ဳိးငွာ ေဖာ္ထုတ္ေရးသား တင္ျပလုိက္ရပါသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံအစုိးရႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရတုိ႔၏ ေသာင္ရင္းျမစ္ကူး ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ပုိင္ဆုိင္ျခင္း၊ အတည္ျပဳျခင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲျခင္း၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံသေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁၇ ရက္ေန ႔၌ ႏွစ္ႏုိင္ငံကုိယ္စားလွယ္မ်ား လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိင္း-ျမန္မာ အိမ္နီးခ်င္းႏွစ္ႏုိင္ငံတုိ႔၏ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကုန္သြယ္ျခင္း၊ သယ္ယူပို႔ ေဆာင္ျခင္း ပိုမုိေခ်ာေမြ႕ေစရန္အတြက္ ေသာင္ရင္းျမစ္ကူးတံတား သည္ ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးတြင္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ အေထာက္အကူျဖစ္သည္ ဟု ယုံၾကည္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾကပါသည္။ တံတားတည္ေဆာက္ရာတြင္ ကုန္က်မည့္ အေထြေထြစရိတ္မ်ားကို ထုိင္းႏုိင္ငံအစုိးရက ကူညီပ့ံပိုးေပးပါသည္။
တံတားပုံစံ ေရးဆြဲရန္ႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရးကိုလည္း ထုိင္းအစုိးရက တာဝန္ယူပါသည္။ ႏွစ္ႏုိင္ငံသည္ တည္ေဆာက္ၿပီးတံတား၏ နယ္နိမိတ္ ထုတည္ တစ္ဖက္စီကို ပုိင္ဆုိင္ၾကလ်က္ မိမိပုိင္အစိတ္အပုိင္းကို တာဝန္ယူ စီမံခန္႔ခြဲရန္ႏွင့္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ သေဘာတူညီၾကပါသည္။ ႏွစ္ႏုိင္ငံ တံတားတည္ေဆာက္ၿပီးေနာက္ တံတားေပၚတြင္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ျပစ္မႈႏွင့္ တရားမမႈစီရင္ပုိင္ခြင့္ အျငင္းပြားျပႆနာကို ပူးေပါင္းေျဖရွင္းရန္ သေဘာတူ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ႏွစ္ႏုိင္ငံသည္ တံတားေပၚ၌ ျပည္သူမ်ား ကုန္သြယ္ျခင္း၊ ျဖတ္သန္းသြားလာ ျခင္း ျပဳလုပ္ရာတြင္ မိမိႏုိင္ငံ၏ တည္ဆဲဥပေဒႏွင့္ နည္းဥပေဒမ်ား၊ ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ား၊ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒမ်ားကို လုိက္နာေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားပါသည္။
အထက္ပါသေဘာတူညီခ်က္မ်ားအရ ႏွစ္ႏုိင္ငံအၾကား အျငင္းပြားမႈမ်ားကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ညႇိႏႈိင္းေဆြးေႏြး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေရး အဓြန္႔ရွည္ၾကာလ်က္ရွိေၾကာင္း ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးက သက္ေသတည္လ်က္ ရွိပါသည္။ ေရလယ္ကြ်န္း ျမဝတီၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္း၌ မယ္ေတာ္၊ မဲေဆာက္ ရွိပါသည္။ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားႀကီးေအာက္၌ ေရလယ္ကြ်န္း ေပၚေနပါသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ေရေၾကာင္း မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ေရလယ္ကြ်န္း တည္ရွိပုံမွာလည္း ပုံေသမရွိပါ။ ေျပာင္းလဲေနပါသည္။ ေရလယ္ကြ်န္းျဖစ္စဥ္ ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ ေမးျမန္းစုံစမ္း ေလ့လာၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။
၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္အထိ ျမဝတီၿမိဳ႕ အမွတ္ (၁) ရပ္ကြက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံတုိ႔သည္ ေသာင္ရင္းျမစ္ျဖင့္ ျခားထားၿပီး ေရလယ္ကြ်န္း မည္မည္ရရ မရွိ ေသးပါ။ ေႏြရာသီ ေရနည္းေသာကာလ ေသာင္ထြန္းရာတြင္လည္း ျမန္မာဘက္ကမ္းေျခႏွင့္သာ ဆက္စပ္ေသာင္ထြန္းေလ့ ရွိပါသည္။ ၁၉၇၃-၇၄ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္အထိ ၎ေသာင္ထြန္းရာေနရာ၌ ကုိင္းလုပ္ငန္း (ခရမ္းခ်ဥ္သီး စုိက္ပ်ဳိးျခင္း)ကို ျမဝတီသား ဦးထြန္း႐ုံက လုပ္ကုိင္ေနခဲ့ပါသည္။
ထုိေခတ္အေရွ႕ပုိင္းရပ္ကြက္ ေကာင္စီဥကၠ႒ (ယခုအမွတ္-၁ ရပ္ကြက္)အျဖစ္ တာဝန္ယူရသူမွာ ဦးေက်ာ္သန္း (စစ္မႈထမ္းေဟာင္း) ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၇၄-၇၅ ခုႏွစ္၌ ဦးထြန္း႐ုံသည္ စီးပြားေရးအဆင္မေျပမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မယ္ေတာ္ေက်းရြာေန အညႇိဆုိသူ ထုိင္း-ျမန္မာ ကျပားအား ေရလယ္ကြ်န္း ကို ေရာင္းခ်ခဲ့ပါသည္။
၎ေရာင္းခ်ၿပီး ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ အထိ ေရလယ္ကြ်န္းသည္ အေနာက္ဘက္၌ ျမန္မာသဲေသာင္ခုံ၌သာ ဆက္စပ္ေနၿပီး ေရစပ္စပ္သာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ယင္း ေရလယ္ကြ်န္းအေရွ႕ဘက္၌မူ ထုိင္း ေျမႏွင့္ ဆက္စပ္မႈမရွိဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ ခံေနပါသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ကရင္လူမ်ဳိး ေစာဟင္နရီသိန္းက ၎ ထုတ္လုပ္ခြင့္ရေသာ သစ္လုံးမ်ားကို (ယခု မယ္ေထာ္သေလး) ေဒသမွ ေမွ်ာခ်ခဲ့ရာ ျမဝတီၿမိဳ႕ အေရာက္၌ အဆုိပါေရလယ္ကြ်န္းထိပ္ ေသာင္စပ္၌ တင္ ေနပါသည္။
သို႔ျဖစ္၍ မဲကနယ္ေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ေမွ်ာခ်ရာ၌ ၎သစ္မ်ားကို ေသာင္တင္ေနရာမွ ေသာင္ရင္းျမစ္ေအာက္ဘက္ ေရနက္ရာသုိ႔ ဆင္ျဖင့္ဆြဲခ်ရာ စြတ္ေၾကာင္းျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေရမ်ားလည္း ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ျမန္မာ့သဲေသာင္ခုံအၾကား ေရစီးေၾကာင္းအျဖစ္ စီဆင္းပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္၌ မယ္ေတာ္ရြာ မွ လူအမ်ားက ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ၎တုိ႔ ဘက္နယ္ေျမအၾကား ေခ်ာင္းပိတ္သြားၿပီး ဟင္နရီသိန္း ျပဳလုပ္ခဲ့ ေသာ စြတ္ေၾကာင္းအတုိင္း ေရစီးေစရန္ ေမ်ာတုိင္မ်ားျဖင့္ ေရလႊဲ (ေဒသအေခၚ ေရကာတာ) ျပဳလုပ္ေနၾကရာ ျမင္ေတြ႕ရသည့္ ျမ၀တီသားမ်ားက မိမိတို႔ ဘက္အား လုပ္ရေကာင္းလားဟူေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိ တားဆီးၾကပါသည္။
မခံမရပ္ႏုိင္သည့္အဆုံး ဦးသန္းေရႊ (လက္ေဝွ႔)၊ ဦးေက်ာ္သန္း၊ ဦးဘစံတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္၍ ဝါးရင္း တုတ္မ်ားကုိင္ကာ ေရလယ္ကြ်န္းေပၚတက္ၿပီး ထုိင္းမ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းထုတ္ပါသည္။ ၎ျဖစ္စဥ္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီအထိ သတင္းေပါက္သြားၿပီး ျမဝတီၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီသို႔ ၫႊန္ၾကား ခ်က္ ဝင္လာပါသည္။ ၎ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းရန္ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ႏုိင္ငံသားမွ မေနသည့္ (No Man Island) ၿငိမ္းခ်မ္း နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာဘက္မွ လုိက္နာခဲ့ေသာ္လည္း ထုိင္းဘက္မွ ပုိက္လုံးျမႇဳပ္ျခင္း၊ ကြန္ကရစ္အမွတ္အသားတုိင္ စုိက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေရလယ္ကြ်န္း (ျမန္မာဘက္အျခမ္း)၌ တုိက္စားမႈမခံရေအာင္ ေျမဖုိ႔ျခင္း၊ ေက်ာက္ခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သလုိ ေရလယ္ကြ်န္း (ထုိင္းဘက္အျခမ္း)၌ ထုိင္း ကမ္းႏွင့္ ဆက္စပ္ရန္ ေျမဖို႔ခဲ့ပါသည္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ဖြင့္ခါနီးအခ်ိန္၌မူ ေရလယ္ကြ်န္းႏွင့္ ထုိင္းေျမအၾကား ေျမာင္းတိမ္တိမ္တစ္ခုကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ေပးျခင္း ျဖင့္ ျမန္မာတုိ႔အား ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါသည္။ (၎ ေျမာင္းသည္ တိမ္သျဖင့္ ေႏြရာသီ၊ ေဆာင္းရာသီ၌ ေရမစီးဘဲ မုိးရာသီ၌သာ ေရစီးဆင္းပါသည္။) ကြ်န္ေတာ္ သည္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ တာဝန္ျဖင့္ ေျပာင္းလာရေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္းျဖစ္စဥ္တုိ႔ကို မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။
သို႔ရာတြင္ ဂ်ာနယ္မ်ား၌ ျမဝတီၿမိဳ႕၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားဖြင့္၊ ပိတ္ သတင္းတုိ႔ကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားသိေနရပါသည္။ ယခုအခါ ျမန္မာ-ထုိင္း ခ်စ္ၾကည္ေရး တုိးတက္ခုိင္မာလာၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး တံတားသစ္ေဆာက္မည္၊ ထုိင္း-ျမန္မာ အာရွလမ္းမႀကီး ေဒါနေတာင္ျဖတ္၍ ေဖာက္မည္၊ စက္မႈဇုန္၊ စီးပြားေရးဇုန္မ်ား ေဆာက္မည္ဟူေသာ သတင္းေကာင္း ၾကားသိေနရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္တမ္းျပဳစုခဲ့ေသာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႏွင့္ ေရလယ္ကြ်န္း အေၾကာင္းကို ျမဝတီခ်စ္သူမ်ား မွ်ေ၀ခံစားရန္အလုိ႔ငွာ ေဖာ္ထုတ္ေရးသား တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
က်မ္းကိုးစာရင္း
၁။ ၿမိဳ႕ျမဝတီႏွင့္ ေရႊျမင္းဝန္ေစတီသမုိင္း
၂။ ႏုိင္ငံေတာ္ျပန္တမ္း
၃။ ဂ်ာနယ္မ်ား
၄။ အဘဦးေက်ာ္သန္း၏ မွတ္စုမ်ား
*****************************************
Google Drive: create, share, and keep all your stuff in one place.
